De afgelopen weken hebben we de laatste druiven uit de tanks geschept. De rode wijn is overgepompt naar de grote cuves d’assemblage en rijpt daar verder om na enkele maanden naar de eikenhouten tonnen te gaan. De witte wijn is door zand gefilterd en rijpt nog een paar maanden in roestvrijstalen tanks, waarna de wijn wordt gebotteld. Vandaag zei de Maître du cave Philippe nog: “wijn maken is af en toe ook gewoon wachten.” Het meeste werk in de kelder is achter de rug en mijn werk hier zit erop.

Voorafgaand aan mijn werk bij Mas de Daumas Gassac dacht ik dat mijn ideeën van de druivenpluk te romantisch en onrealistisch waren. De afgelopen twee maanden heb ik ervaren dat de romantische clichés bij Mas de Daumas Gassac realiteit zijn. Ik denk terug aan de diners aan lange tafels, de pains au chocolat in de ochtend, de brandende zon, zwoele avonden, de natuur en de plukkers die aan het eind van een lange dag met zijn allen in het zwembad sprongen. De hele setting lijkt zo uit een boek te komen, maar was toch levensecht.

Bij Mas de Daumas Gassac is er een balans tussen aan de ene kant een kleinschalig familiebedrijf met hart voor de werknemers en de natuur en aan de andere kant een zeer professionele producent van internationale allure die op eigenzinnige en zeer precieze wijze wijn maakt. Deze balans maakt Mas de Daumas Gassac bijzonder. Ik ben trots dat ik bij dit bedrijf heb kunnen werken en ik ben iedereen hier erg dankbaar voor de kans die ik heb gekregen.

Nu is het tijd voor een nieuw avontuur. Met mijn scooter rijd ik naar het noorden. Ik heb bezoeken gepland bij verschillende wijnproducenten in de Côte du Rhône, Beaujolais, Mâconnais en Bourgogne. Ten slotte, over een week, wil ik in mijn scooter in Dijon verkopen, om daarna met de trein terug naar Amsterdam te gaan. Ik kijk ernaar uit om te ontdekken hoe het Franse landschap verandert van zuid naar noord en om te ondervinden hoe de verschillende accenten van de Franse taal klinken. Daarnaast heb ik nog wat kazen op mijn lijst staan.