Inside Robert Parker’s Wine Advocate

Fotobijschrift: Als student bezoekt Kelley het beroemde Château Rayas in Châteauneuf-du-Pape

Kelley, slecht 36 jaar oud en al tien jaar in het vak, weet dat het recenseren van wijn anders zal  moeten; punteninflatie en onbetrouwbare recensies zorgen voor een onomkeerbaar probleem in de wijnjournalistiek. 

Van jongs af aan was William Kelley geïnteresseerd in historische dingen. Niet zo raar dus dat hij ervoor koos om geschiedenis te gaan studeren in Oxford en daar ook in te promoveren. Tijdens zijn studie werd hij lid van de Oxford Wine Circle, waar hij vervolgens drie jaar voorzitter van was. Die interesse in wijn had hij niet per se van huis uit meegekregen: zijn ouders waren zeer gemiddelde wijndrinkers, zonder kelder – al hadden ze wel een werkvoorraad om de maand mee door te komen. Maar hij had het geluk enkele “wijnmentoren” in zijn omgeving te hebben die hem oude wijnen lieten proeven. En als liefhebber van oude dingen raakte hij zo als vanzelf geïnteresseerd in wijn.

16 oktober 2025. Ik ben in Beaune voor de viering van het twintigjarige bestaan van Domaine des Croix. Maar ik heb de gelegenheid tevens aangegrepen om een interview in te plannen met William Kelley, de jonge hoofdredacteur van Robert Parker’s Wine Advocate en daarmee waarschijnlijk ‘s werelds meest invloedrijke wijncriticus. Kelley woont in Beaune, waar hij naast zijn werk als journalist sinds enkele jaren zelf ook wijn maakt. De pauze in het programma op Domaine des Croix biedt mij precies de gelegenheid om bij Kelley langs te gaan voor het interview. Vanaf het domein, gelegen aan de rondweg van Beaune, is het vijf minuten lopen naar het huis van Kelley. “Als ik er nog niet ben, wacht dan buiten even op me. Ik ben vandaag ‘single parent’ en haal de kinderen van school.” Inderdaad moet ik even wachten. Alhoewel ik bijna twintig jaar ouder ben, voel ik gezonde wedstrijdspanning in me opkomen.

Het is toch niet niks om deze grootheid van de wijnjournalistiek te mogen interviewen. Enkele jaren geleden ontmoette ik hem al eerder, in Londen, tijdens een overzichtsproeverij van Domaine Guffens-Heynen. Jean-Marie Guffens en Kelley kennen elkaar goed en er is veel wederzijds respect. Ik denk omdat ze elkaar goed begrijpen. Ze delen de brille. Guffens noemde Kelley al eens “een zeer intelligent persoon” en uit de mond van Guffens wil dat heel wat zeggen.

Ik volg William en zijn beide kinderen het ruime appartement in, dat uit een vervlogen tijd lijkt te stammen en daarmee volledig bij hem past. We nemen plaats in de salon voor wat een zeer eerlijk en open gesprek blijkt te zijn. Geen heilige huisjes, geen blad voor de mond, maar stevige uitspraken en een flinke dosis humor. Het begint direct zodra ik vraag of ik het gesprek op mag nemen. “Als ik een dictafoon zie moet ik aan mijn laatste diner met Antonio Galloni (oud-Wine Advocate en oprichter van het platform Vinous, red.) denken, die, bleek aan het eind, onze hele avond had opgenomen. Zo geestig. Waarschijnlijk om mijn grappen terug te kunnen luisteren om ze beter te begrijpen, want een aantal had hij zeker gemist.” De toon is gezet.

Green Card
William en ik hebben afgesproken om het alleen over zijn leven als wijnjournalist te hebben en niet over zijn leven als wijnmaker. "Een gevoel van belangenverstrengeling ligt anders altijd op de loer en daar wil ik per se van wegblijven,” aldus Kelley. Eerst wil ik wel eens horen hoe William überhaupt in de wijnwereld terecht is gekomen, als PhD in geschiedenis. Kelley: “Als voorzitter van de Oxford Wine Circle organiseerde ik heel veel proeverijen. De meest beroemde chateaus en domeinen kwamen hun wijnen presenteren. En ik bezocht vaak producenten en zo leerde ik de wijnwereld steeds beter kennen. In een opwelling zei ik tegen een producent uit Napa dat ik eigenlijk graag wijn zou willen leren maken, waarop hij me uitnodigde om een stage bij hen te komen lopen. Het was dus geen groots vooropgezet plan. Ik had alleen geen Green Card en daardoor mocht ik niet betaald krijgen in de VS. Ik had dus geen inkomen en dat was lastig. Maar ik kon voor het Engelse Decanter Magazine gaan schrijven en daar werd ik dan voor betaald in het Verenigd Koninkrijk. En zo begon mijn schrijverscarrière. Terwijl er toch niet veel mensen wijnschrijver worden om het geld, hahaha.”

Vanaf dat moment ging alles heel snel. William leverde puik werk af, waar de redactie in Londen niets aan hoefde te verbeteren en dus geen enkel werk aan had. Zoals hij zelf zegt: “Ik heb drie Decanters gelezen en toen was me wel duidelijk wat ze nodig hadden.” Ze hoefden niet een hele style guide met hem door te nemen of hem te trainen. Zij vroegen en hij schreef. Binnen de kortste keren werd hij de redacteur voor heel Noord-Amerika. Hij was toen pas 26 jaar.

In die periode werkte William ook als stagiair mee aan de oogsten van 2016 en 2017 in de Bourgogne en bood daar ook zijn diensten aan Decanter. Als Bourgogneredacteur, toch een zeer prestigieuze positie die om de nodige ervaring vraagt. Maar precies in die tijd overleed de zeer geprezen wijnexpert en redacteur Gerard Basset en dat zorgde voor een opening; William was op het juiste moment op de juiste plek.

Monstertruckwijnen
En dan krijgt Kelley eind 2017 een telefoontje van Lisa Perrotti-Brown, hoofdredacteur van The Wine Advocate. Ze biedt hem een baan aan. Kelley is op dat moment 28 jaar oud en wordt als redacteur en recensent bij het meest invloedrijke wijnjournalistieke platform ter wereld verantwoordelijk voor wijnstreken als de Champagne, de Bourgogne en zuidelijk Californië. Een grote verantwoordelijkheid? “Misschien wel, maar ik voelde niet echt druk. Robert (Parker, red) was zelf al langere tijd Bourgogne en Champagne niet écht ingedoken en zijn opvolger Lisa ook niet. Hun voorkeur lag daar gewoon niet. Bij Californië lag dat anders, alhoewel ik daar ook nieuw terrein kon verkennen door bijvoorbeeld hernieuwde aandacht te besteden aan de Santa Cruz Mountains. Maar er waren daar ook van die echte monstertruck-wijnen, zoals Sine Qua Non. Die moesten voldoen aan de hoge verwachtingen van een grote groep liefhebbers, die The Wine Advocate zelf gecreëerd had. Ik noem dit paddenstoelwijnen; ze groeien ’s nachts in het donker, opeens staan ze er. In mijn ogen was hun slechts een kort leven op de plank beschoren. Ik richtte me daarom liever op Champagne en Bourgogne.”

Nalatenschap
Maar dus geen druk? Ook niet van Robert Parker zelf? William: “Hij heeft mij wel eens de laatste hoop voor The Wine Advocate genoemd (volgens mij was dat ironisch bedoeld), maar er was niet zoiets als een apostolische opvolging. Ik heb nooit een vorm van urgentie of noodzaak gevoeld om zijn gehele nalatenschap in stand te houden. Ik hoef dus geen dingen te vinden waar ik niet achter sta. Ik heb altijd mijn eigen mening mogen hebben en mijn eigen beslissingen kunnen nemen. Soms gaf dat problemen. Sommige producenten met een lange geschiedenis van support van the Wine Advocate waren duidelijk ontevreden dat ik een andere mening over hun wijnen had. Op sommige punten heb ik dus met de nalatenschap gebroken, maar op andere punten ben ik er juist weer naar teruggegaan. Zo vind ik de eerste tien jaar van Parkers werk nog altijd zeer inspirerend. Zoals zijn rapport over 1982 Bordeaux, waarbij
hij Haut-Marbuzet boven Lafite plaatste. Later in zijn carrière werd hij geleidelijk conservatiever en volgde hij in Bordeaux het klassement uit 1855 met als toevoeging wat garagewijnen. Maar toen ik Bordeaux uiteindelijk als redacteur overnam voelde ik voldoende vertrouwen om mijn eigen gang te gaan.”

Dat blijkt ook wel uit de aardverschuiving bij het traditionele herproeven van de net gebottelde wijnen van 2019. Lisa had de wijnen “en primeur” geproefd en gescoord; Williams scores pakten in veel gevallen behoorlijk anders uit. William: “Tja, wat moest ik dan? Ik kan er niet veel aan doen dat mijn voorganger en ik verschilden in onze analyses.
Ik zag me genoodzaakt om hier en daar te herkalibreren.” Heeft dat niet meer te maken met persoonlijke smaak? William: “Natuurlijk is er altijd een element van persoonlijke voorkeur; smaak is inherent subjectief. Sommige dingen zijn echter objectief: wanneer iemand bijvoorbeeld een sterke voorkeur heeft voor overrijp fruit, is dat een probleem. Overrijp is niet hetzelfde als rijp. Overrijp fruit is dood fruit en zal in veel gevallen voor oxidatie zorgen. Als ik Bordeaux 2015 had moeten scoren waren mijn punten lager uitgevallen. Echt waar! Heb je zelf al 2015’s opnieuw geproefd? Heb je gemerkt hoever deze al in hun ontwikkeling zijn?” Dat klopt, beaam ik.

Verschil tussen 99 en 100 punten
Maar moeten de proevers van het Wine Advocateteam niet zeer goed getrainde mensen zijn? William: “Dat is precies waar ik nu als hoofdredacteur mee bezig ben. Toen Michelin The Wine Advocate overnam was dat een van de eerste dingen die ze ons vroegen: ‘Hoe komen jullie tot jullie scores? Wat maakt het verschil tussen 99 en 100 punten?’ En heel eerlijk gezegd hadden we daar geen formeel antwoord op. Iedereen werkte op zijn eigen manier. Hoewel alle regio’s anders zijn, mogen lezers een zekere mate van consistentie verwachten binnen een platform, met name wat betreft wijnfouten en -gebreken. Toch denk ik dat geen enkel platform dit probleem heeft kunnen oplossen.” Dat klinkt nogal willekeurig allemaal, en afhankelijk van de smaak van de proever. Hoe draai je zoiets om? William: “We staan aan de vooravond van enkele grote veranderingen. Transparantie wordt daarbinnen een groot ding. Geen geheimen meer; we zitten tenslotte niet in de nucleaire business. Ik vind dat we ons niet kunnen permitteren dat er dingen niet kloppen. Ik ben daarom ook bezig met een grondige training van alle recensenten en het definiëren van de criteria die we gebruiken om wijnen te beoordelen: we zoeken naar karakter, identiteit, de capaciteit van een wijn om goed te blijven, zuiverheid en ten slotte balans. We moeten misschien wel toe naar een ‘de-Parkerization’. Het huidige scoresysteem gaat zozeer gebukt onder inflatie en compressie dat het niet meer is op te lossen. En net als met geld vermindert inflatie ook hier de waarde.

Vuilnisbakkenras
Kunnen we vaststellen dat je uitgekeken bent op het recenseren van wijnen? William: “Ik wilde nooit wijnschrijver worden. En ik herinner me dat ik schrok toen ik producenten in het verleden over nogal wat wijnschrijvers hoorde praten, hoe incompetent ze deze vonden. Zo wilde ik zelf niet gezien worden. En daarom denk ik dat er een serieuze opleiding voor wijnrecensenten zou moeten bestaan. Maar laten we elkaar geen watje noemen. Het scoren van wijnen is een momentopname, het is niet met totale precisie repliceerbaar. Bij oude wijnen niet en bij jonge al helemaal niet. Probeer dezelfde wijn maar eens blind te proeven en consequent steeds opnieuw eenzelfde score op 100 te geven. Niemand kan dit. Het is onmogelijk. Dus laten we niet doen of ons vuilnisbakkenras een echte rashond is. We kunnen hem in de shampoo blijven zetten, maar het verandert niets.”

Dus nu word je fulltime wijnmaker? William: “Ja, maar niet voordat ik mijn huidige werkzaamheden goed heb afgerond. Na tien jaar wijnrecensent te zijn geweest, heb ik wel echt behoefte aan meer rust. Zonder nare dreigbrieven van mensen die ik – in hun ogen – verkeerd scoorde, of niet scoorde. Zonder mensen die me voor de rechter willen slepen en zonder valse aantijgingen. Want ook daar ben ik wel klaar mee. Bovendien wil ik dat mensen me beoordelen om wie ik ben en niet om wat ik doe of de zogenaamde macht die ik over ze heb. Neem David Croix: nu hebben we weinig contact omdat hij respect heeft voor mijn huidige positie. Ik weet zeker dat onze vriendschap veel hechter zal worden.”

Nooit meer schrijven dus? William: “Jawel, ik ga nog een boek schrijven over de Bourgogne. Geen encyclopedie gecombineerd met een telefoonboek, maar een boek over de culturele historie, conventies, terroirs, wijnstokgenetica, landbouwmethodes en dat doorspekt met illustraties. Zodat je ziet en leert wat een guyot poussard inhoudt. Waar is het voor, wat doet het en wat voor invloed heeft het op de smaak? Alle kennis die ik heb opgedaan, maakte mij uiteindelijk een betere proever.”

Naast wijnjournalist ook wijnmaker 
Hoe is het mogelijk dat Kelley er zonder scholing in slaagt een zéér talentvol wijnmaker te zijn. Kelley zegt er zelf het volgende over: “Oh, ik liep de nodige stages en ik heb alle belangrijke boeken gelezen. Intellectueel is het allemaal niet zo ingewikkeld en ik ben een afgestudeerd boekenlezer. Daar ben ik nogal bedreven in. En als ik een ding niet wilde, was het wel terug de schoolbanken in.” Wanneer je met Kelley over zijn wijnmaakactiviteiten praat, wat we “off the record” deden, voel je meteen dat hij een heel duidelijke visie heeft en dat zijn ambities op dit vlak zeer ver reiken. Kelley: “James Suckling (oud-Wine Advocate en al jaren werkend onder zijn eigen naam als wijnrecensent, red.) bood me onlangs een baan aan. Hij zei: ‘Bij de top 50 van wijnmakers zal je toch nooit horen’, maar ik antwoordde dat als ik dat zou denken, ik er niet mee begonnen zou zijn.”

Wijnen die William Kelley proefde en recenseerde voor The Wine Advocate en die in zijn ogen meer dan 90 punten uit 100 verdienden