In de wijn gedoopt: Wijn-prijs-combinaties

Wat is duur? Boter op je gat smeren en droog brood eten, da’s duur, zei mijn grootmoeder altijd. Ze groeide op in het hart van de Jordaan, dus wat ze nog meer altijd zei zal ik achterwege laten in het fraaie wijnblad van het respectabele Okhuysen sedert 1867. Van wijn had ze dan ook geen verstand, zelfs niet van miswijn, al was ze nog zo katholiek. Die dronk de pastoor namelijk allemaal lekker zelf op. Maar wat dat ‘duur’ betreft sloeg ze de Amsterdamse nagel recht boven op zijn harses. Duur bestaat namelijk niet, duur is wat we vinden. Slechte wijn bijvoorbeeld vind ik duur, omdat ik die liever door het gootsteenputje kieper, en dan is iedere cent die je ervoor betaald hebt er een te veel. Datzelfde geldt voor de meeste caféwijnen per glas, die gun je de lever van je ergste vijanden nog niet. Maar een fles bourgogne waarmee je samen een hele avond kan doorbrengen vind ik dan weer goedkoop. Het is maar hoe je het bekijkt. En waar je het mee vergelijkt. Neem die fraaie chianti: voor de prijs van twee bioscoopkaartjes hoef je lekker de deur niet uit, krijg je geen houten kont en heb je een topavond. En dan mag je er ook nog gezellig doorheen praten samen met je bankzitter. Of die mooie bordeaux, wat een belevenis kan dat zijn. Voor hetzelfde geld zit je derderangs achter een pilaar in het concertgebouw de Matthäus-Passion uit te zitten. En het fijne van die bordeaux is bovendien dat je er gewoon doorheen mag kuchen.

Waarom ik dit schrijf? Omdat we met zijn allen in de loop der jaren anders zijn gaan drinken, maar we niet anders tegen wijnprijzen aan zijn gaan kijken, waar we dat volgens mij wel zouden moeten doen. Proef de Muscadet van Luneau Papin die ik voor dit nummer mocht uitkiezen. Voor de prijs van een retourtje Almere waan je je zomaar in de prachtige Loirevallei met zijn glooi-ende heuvels. Toegegeven, een enkeltje kost de helft, maar dat wil je niet als je naar Almere gaat. Dan wil je zo snel mogelijk weer terug, waar je in de Sèvre & Mainestreek liefst eeuwig zou willen vertoeven. La Grange van Luneau Papin, drink ‘m zonder oesters en je hebt de prijs alweer terugverdiend. Dat brengt mij bij mijn tweede witte favoriet, een wijn die ik ooit ontdekte toen ik nog wijnboer was in Zuid-Frankrijk: Cuvée L’Argile van Domaine de la Rectorie. Wat een beauty is en blijft dat toch. Als-ie bij de Zara zou hangen, zou je ‘m zo meenemen voor dat geld, maar dan was na twee keer dragen het mooie er wel vanaf. Terwijl hij in de koelkast dagen meekan en de smaak, dat gulle, rijpe, Zuid-Franse, nooit verveelt. Kamille, bergamot, perzik, abrikoos en honing, gooi het in je mandje en voor dertig euro loop je blij de winkel uit. Het kost wat maar dan hebbie ook wat, zou mijn grootmoeder zeggen.