In de wijn gedoopt: Waar blijft de tijd?

Een folder leek het op het eerste gezicht, maar bij nadere bestudering zat ik er zomaar een uur in te lezen. Louis had er al zijn tijd aan besteed om er ondanks het gestencilde papier iets moois van te maken. En waar iedereen hem afraadde om ermee door te gaan bouwde hij de papieren folder in de loop der jaren om tot een volwassen blad over wijn. Het werd mijn gids in een wereld die ik toen nog slechts mondjesmaat aan het ontdekken was. Jacky Marteau, Graillot, Chave, Clape; ik kocht alles wat Louis me adviseerde en werd daarin zelden teleurgesteld. Tenzij ik het niet begreep, zoals de Vin des Amis waar ik nu een moord voor zou doen maar die ik toen wegspoelde. Want was niet alleen een enthousiast wijnverkoper, hij wist ook wat hij verkocht. Dat het goed was, dat het met liefde gemaakt was en dus dito smaakte. Ja, Monsieur Louis was voor mij de liefde voor wijn vermomd in een keurig pak met stropdas en onberispelijke schoenen. En zijn blad een respectabel instituut. Waar je in wilde staan als wijnboer. Wat mij later met Mas des Dames tot mijn grote geluk ook gelukt is.

Inmiddels zijn de tijden veranderd en is het chique Okhuysen wat losser en nog avontuurlijker geworden. Wat meer Xavier. Maar niet minder liefde. Nog steeds kan ik ook zoon Kat niet op een slechte wijn betrappen, hoe hard ik dat ook probeer. Want dat is de kracht van Okhuysen: de prijs-kwaliteit. Het is niet moeilijk om een goeie wijn te vinden, als je maar betaalt, maar een goeie wijn voor een goeie prijs vinden, dat is een vak. Dat brengt mij bij David Duband, niet voor het eerst. Waar bourgogne inmiddels alleen nog verkrijgbaar is op vertoon van je Ferrari of Patek Philippe maakt hij wijnen die nog gewoon achter in de Volvo kunnen. Zoals zijn witte Coteaux Bourguignons die ik proefde. Die kan wedijveren met de zelfingenomen broertjes en zusjes uit Meursault en omstreken, die voor minder dan 40 euro hun neus voor je ophalen. Een mooie neus, dat wel, maar die heeft deze David ook. Wit fruit, bloemetjes, dingetjes, dangetjes, voor je het weet zit je er een uur aan te ruiken. En dan denk je: waar blijft de tijd? De tijd dat witte bourgogne nog betaalbaar was, dat je de boer nog bij naam kende, dat hij David heette en in een Renaultje reed. Dat van dat Renaultje weet ik niet, maar de rest van die tijd zit gewoon in deze fles. Vinée Vineuse erbij en ik weet haast zeker dat-ie de avond niet gaat overleven. Geeft niet, ik heb er nog twee liggen.