Onze panelleden zijn vooraf al door Job op de hoogte gesteld dat de volgende proefavond wel eens een interessante kan worden. De verwachtingen zijn dus hooggespannen wanneer we binnendruppelen voor een nieuwe editie van ons proefpanel. Als iedereen is aangeschoven, houdt panelleider Job ons niet langer in spanning: “Thema van vanavond is ‘vreemde druiven, lokale helden’. Autochtone druiven dus, die we vrijwel niet vinden buiten de streek waar ze vandaan komen. Eerst vier wit en dan vier keer rood. Ga er met een open vizier in en laat je verrassen.”
We proeven zoals altijd in flights van twee en bespreken de wijnen een voor een. Job schenkt de eerste glazen in, twee bleekgele witte wijnen waar op het oog niet veel uit af te leiden valt. Kersvers vinoloog Jonathan krijgt als eerste het woord: “Ik proefde citrus, granny smith, iets kruidigs en een plezierig bubbeltje.” Chris: “Nou, dan weten we het wel! Dit moet dan haast wel jullie tjsakkodinges zijn, of hoe heet-‘ie ook alweer, Job? In het thema buitenbeentjes vind ik het een hele leuke.” Job, trots: “De gevoelens zijn juist, dit is de Getariako Txakolina Blanco van Inazio Urruzola. Met 11% een van de lichtste wijnen uit ons assortiment, terwijl hij heel gastronomisch is en ook echt wel wat body heeft. De druif hier heet hondarribi zuri – dat is Baskisch – en wordt aangevuld met gros manseng en chardonnay. Xabier Urruzola is een man met een visie.
Ik vind dit nu al de leukste proeverij tot nu toe.
Hij rooide zijn appelbomen en plantte wijnstokken aan. Zie hier het resultaat.” Ralph: “Ik ga die kant op deze zomervakantie, misschien moet ik maar eens langs.” Job: “Zeker doen! Ik geef je Xabi’s nummer!”
Een uitstervend druivenras
Snel door naar glas twee. Jurriaan vindt het lastig om onder woorden te brengen wat hij nu precies ruikt en proeft: “Ik vond hem wat gesloten, maar nu opent hij zich langzaam. Het lijkt haast wel een beetje petillant, kan dat? Ik vind hem steeds lekkerder worden, merk ik.” Vera: “Dit is inderdaad meer een structuurwijn. Het draait om de mineraliteit, de zuren en het romige van – ik vermoed – de lierijping. Het doet me denken aan muscadet of albarino, heel lekker vind ik het.” Vera zit goed in de buurt, want – zo vertelt Job – dit komt uit dezelfde streek als de muscadet. We proefden de uitstervende druif folle blanche, ook wel gros plant du pays nantais. Er staat nog maar 325 hectare van aangeplant. ‘Onze’ Marie en Pierre-Marie Luneau hebben nog prachtige oude stokken en werken met kleine rendementen en een lange lierijping, die voor dat romige karakter zorgt. Horecaman Ralph ziet het al helemaal zitten: “Een visje in de boter, wat citroen, lik beurre blanc erbij, dan komt zo’n wijn echt tot leven.”
Wijn om op te kauwen
Vera: “Ik vind dit nu al de leukste proeverij van het panel tot nu toe.” Ze mag meteen door met haar beschrijving van wijn drie: “Een wijn waar je op wilt kau-wen, met fijne zuren, iets ziltigs, gedroogd gras en een zweempje honing.” Tim: “Ik ben aangenaam verrast, het gaat alle kanten op.” Job: “Niemand een idee waar we het over hebben? Ik kom deze druif steeds vaker tegen op de wijnkaarten: het is godello, uit het noordwesten van Spanje. Ik zie dat iedereen zichzelf al een drupje van wijn vier heeft bijgeschonken. Wie wil daar iets over zeggen? Jurriaan, ik zie aan je gezicht dat jij een mening hebt.” Jurriaan: “Je kent me te goed, Job. Dit is heel veel van alles, het doet me denken aan meursault.”
De wijnen van Birgit schreeuwen nooit, maar fluisteren.
Femke: “Dit is zomer in een Zuid-Frans dorp rond het middaguur: loom, warm, een vleug kamperfoelie waait voorbij.” We blijken het echter in het oosten van Frankrijk te moeten zoeken, want we proefden altesse, een autochtone druif uit de Savoie. Een aangename verrassing voor het panel.
Ook de eerste twee rode wijnen – uit de Loire en uit Oostenrijk – vallen in goede aarde, waarbij de Marco Polo (100% grolleau) er met de beste punten vandoor gaat. Jonathan: “Hier word ik nou blij van. Lekker sappig en doordrinkbaar.” Chris: “Duralexglaasje, klaptafeltje.” Ralph: “Plakje worst, avondzonnetje.” Job: “Toch is dit complexer dan je verwacht hoor, het tikt alle aromaboxen aan.” Ook de zweigelt van Birgit Braunstein bevalt goed. Job: “Dit is hartstikke biodynamisch, tegen vin nature aan. De wijnen van Birgit schreeuwen nooit, maar fluisteren. En als je goed oplet, hebben ze zoveel te vertellen.”
Tv’s en tl-balken
De laatste wijn van de avond blijkt onze winnaar, maar eerst nog even aandacht voor wijn nummer zeven. Tim: “Dit gaat weer alle kanten op, ruik ik nou tijgerbalsem?” Jurriaan: “Interessant, ik proef zowel zoete snoepjes als zoute drop.” Vera: “Ja, salmiak!” Ralph: “Het heeft iets lieflijks en ruigs tegelijk, als een klein meisje met een honkbalknuppel.” Job: “Dit is 100% malbec uit Bordeaux. Origineel wel, toch?” Maar wat zat er nou toch in dat laatste glas? Femke: “Ik was in de war. Ik zie een haast doorzichtige rode wijn, ik ruik wat besjes en bloemetjes, maar dan neem ik een slokje en dan kómt me daar toch iets binnen.” Ralph: “Hij is inderdaad zwoel als een dessertwijn, maar dan zonder het zoet.” Vera: “Dat florale is fijn ja, het doet me denken aan grenache.” Daar slaat Vera maar weer eens de spijker op de kop, want we proefden garnatxa peluda. “Harige grenache,” vertelt Job.
De altesse werd versleten voor een meursault maar ook voor Zuid-Frans.
“Op het blad zitten haartjes waardoor de plant langzamer suikers aanmaakt. Evengoed heeft dit 14,5% alcohol, dat was anders 16% geweest. We zitten hier in het zuiden van Catalonië. In dit ruige binnenland van Spanje is nog nooit een toerist geweest. Joan van Altavins nam me ooit mee uit lunchen. Hij wist een leuk tentje, het beste van de streek. We lopen binnen en het eerste wat opvalt zijn de tl-balken en de tv in de hoek. Maar Joan kende er iedereen, high fivend gingen we door de zaak. We aten vijf gangen voor drie tientjes en het was geweldig. Lokale producten simpel klaargemaakt en dan deze wijn erbij. Gelukkiger kun je me niet krijgen.
