In de Griekse en Romeinse oudheid wemelde het op Sicilië van de wijngaarden, tegenwoordig is de wijnbouw op het eiland relatief beperkt. De teelt van groente en fruit heeft er de overhand gekregen. De geografische ligging is geschikt voor wijn: de overwegend vulkanische bodem heeft de eigenschap om water vast te houden en is dus vruchtbaar. Maar het eiland ligt ook heel zuidelijk, bijna ‘in’ Afrika en de zon brandt het hele jaar fel. Vroeger werd op Sicilië vooral op lager gelegen gebieden wijn verbouwd. De hitte leverde logge wijnen op, met nauwelijks fruittonen. Door modern wijngaardbeheer en nieuwe vinificatietechnieken brengt Sicilië nu ook elegante, frisse en droge wijnen voort. Wijnboeren plantten hun wijnstokken vooral op hoger gelegen terreinen en begonnen met goed bladmanagement en wijnopslag in roestvrijstalen tanks. Zo kreeg de wijn karakter, heel anders dan de zoete marsalawijn waar het eiland vooral om bekend was. Sicilië staat nu ook buiten Italië weer in de belangstelling, ook al heeft nog maar een klein deel van de totale productie een DOC-status. Zoals bij veel Italiaanse wijnen ligt de kracht van de Siciliaanse DOC-wijnen in het gebruik van overvloedig veel lokale druiven. Vooral de nero d’avola met zijn intense paarszwarte kleur en robuuste tanninestructuur heeft internationaal veel aanzien.
