Philippe Colin

Dag twee begint bij een legendarische wijnmaker in Chassagne-Montrachet waar wij al zestien jaar mee werken: Philippe Colin. Wij kijken er enorm naar uit om de wijnen te proeven; zijn transparante stijl zorgt er doorgaans voor dat de verschillen in terroir duidelijk waarneembaar zijn.

Philippe is een bescheiden, vriendelijke man. Tijdens onze rit van het hotel naar Chassagne passeren we een wijngaard die Philippe deelt met zijn broer Bruno. Op Bruno’s deel van het perceel prijkt een groot bord met zijn naam. Waarom Philippe geen bord heeft? Hij lacht: “Ik laat liever mijn wijnen het woord voeren.”

Rijp, maar fris
“Het fruit was al vroeg rijp in 2023. De oogst begon op 1 september. Er was veel hitte, en eventjes vreesde ik voor te veel suiker in de druiven. De oogst was echter groot in volume, waardoor de suikers niet te snel zijn gestegen in de laatste fase van de rijping.” Philippe omschrijft 2023 als een rijp maar fris jaar. De wijnen hebben minder rondeur dan hij had verwacht, en dat past precies bij de frisse, expressieve stijl waarin hij zijn wijnen het liefst maakt. Philippe werkt al langere tijd met grote vaten van 500 liter, in plaats van de 228-liter vaten die in de Bourgogne gebruikelijk zijn. De grotere vaten zorgen voor minder houtaroma’s in de wijn en een gelijkmatige rijping. De wijnen zijn, precies zoals Philippe ons had voorgehouden, goed gebalanceerd. We zijn verbluft over de frisheid die hij aan zijn druiven heeft weten te onttrekken. De wijnen hebben veel spanning en fraîcheur. Na afloop van de proeverij schenkt Philippe ons nog een glas in en neemt ons mee naar de omheinde wijngaard in zijn achtertuin. De zon schijnt, de geur van het Franse platteland hangt in de lucht. Hij vertelt dat hij dit stukje wijngaard het jaar ervoor aan zijn zoon Simon heeft geschonken. Simon hanteert een andere landbouwvisie dan zijn vader en liet de wijngaard begrazen door schapen. Vorige week moest Philippe de schapen met grote haast van het erf halen – ze waren begonnen de groene knoppen van de druivenstokken op te eten. Hij vertelt het ons met een brede glimlach en de toon van een vader die “het nog zo had gezegd”.