Het is geen toeval dat Nederlanders kunnen zwemmen, geen geluk dat Max Verstappen altijd vooraan rijdt en dus – zo dacht ik – moet er een reden zijn waarom ze bij Okhuysen alleen maar goeie wijnen lijken te hebben. Ligt dat aan de smaakpapillen van Xavier, de topografische kennis van Job of aan het feit dat ze het al zolang doen?
Het blad Wine Enthusiast schrijft er het volgende over: The single most important element in choosing a good wine is to know who the best, most reputable importers are. Dat is mooi gezegd maar er zijn meer wijnimporteurs met een goeie neus en een bestelbusje. Blijft over, reputatie, daar moet je aan bouwen en dat kost tijd. In het geval van Okhuysen zo’n anderhalve eeuw. ‘Okhuusain’ gonsde het altijd op de Vinisud-proeverij als de firma binnentrad. Zoals een wijnkoper altijd op zoek is naar de beste wijnmakers, zo zoeken die op hun beurt altijd naar de beste wederverkopers. En dan telt je reputatie en hoe lang je het al doet.
Zo toog een jonge Monsieur Louis ooit naar de Rhône omdat hij Bordeaux te duur vond. Via Jean-Louis Chave kwam hij in contact met Clape, waar Auguste hem tipte over Grippat en zo ging het voort langs Graillot en Perret. Erg lezenswaardig boek trouwens, Monsieur Louis, op pad met een wijnkoper, Xavier heeft er vast nog wel een stapeltje van liggen. In Spanje aanbeland kwam Louis in contact met de familie Huguet die hem tipte over Colagón waar ze Mas d’en Gil kenden die weer een lijntje hadden met de toen nog onbekende Raúl Pérez die ooit kennis had aan de schoonzus van…affijn, uiteindelijk komen we zo terecht bij Dominio de Anza, de wijn die ik voor dit nummer mocht proeven. Op dit piepkleine domein in het hogergelegen deel van de Rioja (Job kan u precies vertellen hoe hoog) hebben ze alles in huis om grote wijnen te maken. Dat begint al met de naam van de wijnmaker. Diego, hoe Spaans wilt u ‘m hebben, dat kan toch al niet misgaan? Diego en Magãna van achteren. Nee niet manãna, Magãna. Onze Diego is van de wijnen die vandaag al lekker zijn. Al kun je ze ook rustig laten rijpen. Zoals zijn Bierzo Parcelas. U zult mij niet snel de loftrompet horen steken over Spaanse wijnen, maar daar gaat ie; driemaal tatarata voor de eindeloze smaak, de ongeëvenaarde elegantie en de onmetelijke lengte. Als ik niet beter wist had dit zomaar een Franse topper kunnen zijn. Toch is het geen toeval dat juist Okhuysen deze wijn in het assortiment heeft. Want ook daarin toont zich het talent van de ervaren wijnimporteur: vooruitlopen en vooral op je eigen neus afgaan.
Zo proefde ik ooit een vatmonster dat mij de wenkbrauwen deed fronsen. Het was in een wijnwinkel in Bordeaux, waar Xavier was uitgenodigd door de Franse Delphine die bevriend was met een paar aanstormende Spaanse wijntalenten…ik begreep het gezelschap niet helemaal, maar het fustmonster nog minder. Dit komt helemaal goed, zei Xavier, sterker nog hij was er lyrisch over. Vanaf vandaag vertrouw ik blind op zijn vakmanschap want dat ondrinkbare vatmonster was, u voelt hem al aankomen, de Parcelas van het toen nog onbekende Dominio de Anza. 95 punten krijgt Diego maar liefst van de Wine Advocate, da’s dik verdiend en helemaal terecht maar ik zeg driewerf olé voor de smaakpapillen van Xavier.
