Sigaretten op tafel, Anjou in het glas en de avond kon niet meer stuk. Helemaal uit het verre Frankrijk kwam het spulletje en het was me toch lekker goedkoop. De Belgische familie van Jean-Marie Guffens, die ik mocht interviewen voor dit nummer, dronk het bij de kroketten. Ik zal het u niet aanraden. Wel de kroketten, maar voor de Anjou zou ik een rode kiezen van domaine Terre de l’Élu (het land van de uitverkorene). Dat is zeg maar de wedergeboorte van de Anjou. Daar maken ze wijnen voor liefhebbers die zich niet van de wijs laten brengen door de benaming: Vin de France staat er op het etiket, maar we hebben het hier over één van de mooiste wijnen die ik dit jaar mocht proeven. Dus vergeet de grote appellations met hun onzinnige regelgeving en sla met mij dat simpele landweggetje in dat leidt naar de oevers van de Loire. Daar bewijzen Charlotte en Thomas Carsin ieder jaar weer hun grote gelijk.
Sigaretten op tafel. Anjou in het glas en de avond kon niet meer stuk
En daarover zegt, wederom, Jean-Marie Guffens, het volgende. "Je ziet vaak dat grote terroirs lui maken en dat een getalenteerde wijnmaker van een zogenaamd minder terroir zelfs betere wijnen kan maken." Het grote terroir als wet van de remmende voorsprong en Terre de l’Élu als het bewijs van het tegendeel. Want wat een fenomenale wijnen zijn dit, we hebben geluk dat Okhuysen hier überhaupt iets van heeft kunnen inkopen. Ik proefde ze alle vier, maar ik moest er één kiezen. Het werd de rode Maupiti. Want rood en uit de Loire, dus sowieso bijzonder. Een wijn voor uitverkorenen zeg maar, voor mensen zonder vooroordelen en met een feilloze smaak voor wat echt goed is, want dat is het, Terre de L’Élu. Officieel een landwijntje, maar volgens het Classement Kuijper de deux-millevingttrois een onvervalste Premier Grand Cru d’Anjou Poupelepou, honderd Kuijper Punten en drie sterren in de Guide Kupèr.
