Hoogtevrees

Ieder jaar lees je er weer over: argeloze Hollanders die verdwaald raken in het hooggebergte om daar vervolgens gered te worden. Ik zie ze voor me op hun Birkenstocks, genietend van het uitzicht waar ze eigenlijk naar de lucht zouden moeten kijken. Naar de wolken die zich samenpakken en de zwaluwen die ineens verdacht laag over beginnen te vliegen. “Mooi hè, schat, dat dorpje, maar heb jij ook het gevoel dat het ineens kouder begint te worden?” Het is het moment dat de “sauveteurs” in het dal de helikopter alvast warm laten draaien. Vrouwlief maakt nog even een foto voor op Insta om er dan achter te komen dat ze hier slecht bereik heeft. Het is me wat.

Dingen zijn anders op grote hoogte en voor wijn geldt dat precies zo. Natuurlijk is het veiliger om met je smaak op zeeniveau te blijven, alleen proeft alles daar, hoe zal ik het zeggen, een beetje vlak. Waar ik ooit wijn maakte, had je het verschil tussen de coteaux en de “plaine”, u kent ze wel, die zeeën van wijngaarden links en rechts van de Route Nationale, waar prima wijnen vandaan komen. Prima inderdaad, maar niet echt karaktervol. Karakter ontstaat namelijk door ontberingen. Door afzien, doorzetten en overwinnen (zeg maar al die zaken waar we onze kinderen goedbedoeld maar onterecht tegen proberen te beschermen). Karakter ontstaat door droogte, kou, steile hellingen en  gierende wind, alles waar je geen zin in hebt op je vakantie.

Daarom smaakt een chardonnay uit de Zuid-Franse plaine altijd een beetje lui en oppervlakkig. Zoals een toerist na een drive-in lunch. Hij zit vol, maar waarmee eigenlijk. Niet met de nodige bouwstoffen en mineralen in ieder geval. En na een halfuur heeft hij alweer honger, mede omdat-ie er niks voor heeft hoeven doen. Maar zet diezelfde druif nou eens tegen een helling op grote hoogte, dan moet-ie zelf op zoek naar z’n maal. Dan moet-ie diep wortelen om een drupje water te vinden en ontwikkelt zo karakter, zoals een bergbewoner karakter moet hebben om te kunnen overleven – en goeie schoenen. Die brengen me bij Domaine Genoux. Als er een domein is waar ze van doorzetten weten is het  daar, hoog in de Savoie. Ze maken er diepgewortelde wijnen die tegen een stootje kunnen en toch wonderbaarlijk fris zijn. En de namen van die druivensoorten: mondeuse, altesse, jacquère. Trek de stoute schoenen aan en probeer ze, want ze proeven zo mooi als ze klinken. Fotootje voor Instagram en vooral genieten van het uitzicht die ze geven: “Proef je dat, schat, die hoogte, die rotspartijen, die steile hellingen? Schitterend.” Deze witte durf ik te vergelijken met een bescheiden hermitage en dat is niet voor niks, die groeit ook tegen een heuvel waar je niet komt op je Birkenstocks. Ik zeg: opentrekken als-ie op z’n top is en dan langzaam afdalen, heerlijk.