Het Okhuysen proefpanel: witte loire

We hebben namelijk een aantal topsommeliers weten te strikken: proefpanel-vedette Vera Krijnen (Zoldering*), Tobias Meij (Café Parlotte), Peter Bruins (ex-Bokkedoorns**), Bruins’ protegé, nieuwe Okhuysen-collega Niels van Overmeire en Max Funcke. Het geheel wordt zoals gewoonlijk gedirigeerd door Job. Het thema? Witte loire. Peter bijt het spits af. “Wijn één is voor mensen die gewend zijn een goed glas te drinken. Het is understated, maar heel precies.” Tobias: “Ik proef jong fruit, een rokerige neus, veel concentratie en een mooie, rijke balans in de zuren.” Job onthult de wijn, het is de Sancerre van Domaine de la Garenne. Vera is verrast door de wijn: “Mensen denken dat sauvignon blanc heel uitbundig moet zijn. Dit is juist elegant.”

Geen huiswijn
Wijn twee valt direct in de smaak. Niels: “Dik fruit. Een abrikozenschilletje, en een lekker hartig toetsje.” Peter: “Romig in de aanzet, met complexe aroma’s die zich ook naar de smaak vertalen. Een wijn met vulling.” Tobias: “Dit is een stijl waar ik van hou. Hartig, met hooi en vuursteen.” Max: “Als je terugproeft, dan merk je dat hij zich ontwikkelt in het glas. De wijn vertelt een verhaal.” Het is een vouvray. Job: “Philippe Brisebarre werkt traditioneel. Dit is een tikje rustiek, maar echt klassiek. Bovendien is dit met €13,60 een voordelige wijn. Het weerbarstige noordelijke klimaat van de Loire maakt het onmogelijk om ieder jaar wijn met hetzelfde smaakprofiel te maken, je moet hard werken in de wijngaard. Wijn onder een bepaalde prijs maken is hier kansloos. Daarom zie je loire bijna nooit als huiswijn.”

Hogere Wiskunde
Door naar wijn drie. Tobias: “De neus is ingetogen, maar in de mond is er veel concentratie. Die olieachtige structuur vind ik heel fijn.” Vera: “Oesterschelpen. Er is duidelijks iets ziltigs. Je proeft lierijping. Daardoor krijg je veel kracht en structuur.” Job wil vóór de onthulling eerst door naar wijn vier. Vera krijgt het woord. “Deze hadden we nog niet gehad. Die rijpere, ontwikkelde stijl chenin. Beurse appel, amandel, hazelnoot, oxidatieve tonen. Floraal maar ook hartig. En die zuren, fantastisch.” Niels looft de complexiteit: “Dit is hogere wiskunde hier in mijn glas.” Peter benadrukt dat dit geen wijn is voor iedereen. “Aan een tafel vol professionals merk je dat hij het erg goed doet, maar dit is geen allemansvriend.’’ Bij de onthulling blijkt dat wijn drie en vier van hetzelfde domein komen. Job: “Dit is allebei Château d’Épire in Savennières. De familie Bizard maakt daar al sinds 1882 wijn. Paul Bizard, de huidige generatie, is aan een moderniseringsslag begonnen, en het resultaat daarvan is wijn één, Le Parc. Met korte rijping op rvs is deze frissere wijn bedoeld om jong te drinken. Wijn twee, Le Hu-Boyau, heeft kracht, structuur en intensiteit. Hij rijpt in oude houten vaten. Gaaf hè? Nou, kies maar.” Het lijkt onmogelijk, maar als het écht moet, dan gaan we voor Le Parc. Deze is namelijk toegankelijker, en bovendien scherper geprijsd. Tobias houdt echter voet bij stuk: Le Hu-Boyau is volgens hem het summum van savennières.

De piraat
Na het proeven van wijn vijf zijn de pennen zijn nog niet neergelegd of Niels zegt: “Dit is de piraat. Dit is geen loire, maar nieuwe wereld. Lekker hoor, een karamelletje, een hazelnootje. Mooie chenin.” Peter stemt trots in met de opmerking van zijn protegé. Het is een mooi tafereel. Job: “Niels had gelijk. Dit is Zuid-Afrika, onze vriend Johan Kruger. Verrassend genoeg heeft de wijn geen hout, maar wel acht maanden lierijping.’’ De volgende wijn is Bastingage, een chenin blanc van Terre de L’Élu uit Anjou. Tobias denkt dat dit onder de gasten van Parlotte een populaire wijn zou zijn. We bespeuren een klein bittertje dat aan gedroogde sinaasappelschil doet denken. Niels: “Dit klopt aan alle kanten.” Met een score van 8- valt hij net buiten de prijzen. Wijn zeven is ook een chenin blanc, dit keer van Thierry Germain uit Saumur. Tobias: “Een oxidatieve wijn moet een frisse afdronk hebben. Deze heeft dat. Niet commercieel, maar wel echt mijn smaak.”

Chic & stenig
De laatste wijn. Vera: “Heel rustig en zelfverzekerd. Chic, met een stenige structuur. Dit is super.” Max: “Het is alsof het fruit boven de zuren zweeft, dat geeft ruimte en diepte.” Het verbaast niemand: dit is muscadet. Job: “Excelsior van Domaine Luneau-Papin. De wijn rijpt twintig maanden sur lie op beton. Daar komt die gelaagdheid vandaan.” Vera: “Muscadet is een ondergewaardeerde druif. Veel wijnhandels hebben het niet eens. Terwijl het zo mooi is, en je er zoveel kanten mee op kunt.” Niels knikt instemmend: “Maar niets gaat boven lekker klassiek bij een mosselpannetje!” En daar is iedereen het volledig mee eens.