De kelder van Kris Bouhuijzen en Bas van Schaik

Dit verhaal begint in maart van dit jaar. Xavier, Woudt en ik zitten te dineren bij Wine Not in Chablis. Morgen gaan we langs bij Samuel Billaud en dan zit onze Bourgognereis erop. Het restaurant, beroemd om zijn extensieve wijnkaart, heeft een magnetische werking op wijnliefhebbers. Het bewijs daarvan zien we aan het tafeltje naast ons: twee mannen zitten te genieten van twee uitzonderlijke flessen wijn. Nog voordat we doorhebben dat het Nederlanders zijn, zien we wat ze drinken: 2010 Château Rayas – een absolute bucketlistwijn – en een Chablis 1er cru Butteaux van Raveneau uit 1997. Dat is niet mis. Logischerwijs raken we aan de praat. Kris en Bas heten ze, en ze bieden ons van beide wijnen een glas aan. Ik merk op dat dit uitzonderlijk vrijgevig is, waarop de heren antwoorden dat wijn gedeeld dient te worden. Of ze ook werkzaam zijn in de wijn? “Nee, wij zijn liefhebbers.” Wel houden ze een indrukwekkend Instagram-account bij; ik trek bijna wit weg als ik zie wat ze zoal geproefd hebben, en bij welke producenten ze over de vloer komen. Ik neem mij voor hen eens te interviewen voor Vinée Vineuse.

Zeven maanden later zit ik in de trein naar Utrecht voor een ontmoeting met de heren. In mijn rugtas: twee flessen bourgogne. In mijn gedachten: prangende vragen zoals “Hoe krijgen ze dat toch voor elkaar, die zeldzame wijnen, en die bezoeken bij topproducenten?”

Rode draad
Maar first things first. Eenmaal aangekomen is mijn eerste vraag hoe ze elkaar hebben ontmoet. Bas: “Op de basisschool. Ik was net verhuisd en kwam bij Kris in de klas. Hij had ruzie met iemand op het schoolplein, en ik kwam tussenbeide.

Sindsdien zijn we vrienden.” Kris: “Bas nam het voor mij op, dat was heel bijzonder. We kenden elkaars naam nog niet eens.” Meer dan dertig jaar later zitten ze naast elkaar op de bank bij Kris in de woonkamer. Bas vertelt dat hun vriendschap als een rode draad door hun leven loopt: “We hebben veel geschiedenis met elkaar, en we staan hetzelfde in het leven.” Kris: “We zijn niet zo van de vluchtige contacten, maar bouwen liever relaties op voor de lange termijn. Daarnaast zijn we sociaal en genieten we graag van de mooie dingen in het leven. Het is belangrijk om anderen daar deelgenoot van te maken.” En zo is het bruggetje naar de wijn al na enkele minuten gemaakt. Bas: “Daarom zeggen wij: grote wijnen drink je niet in je eentje. Het is veel leuker om die beleving met anderen te delen, zoals toen in Chablis, met jullie. Hoe gaaf is het als je beseft dat er mensen een tafeltje verderop zitten, die dezelfde passie hebben.”

Onafhankelijkheid boven alles
Het begint mij te dagen hoe deze jongens het voor elkaar krijgen om deuren te openen in een streek als de Bourgogne, een plek waar je normaal gesproken niet eventjes bij een topproducent binnenloopt: hun grote enthousiasme is de sleutel. Bas: “Instagram helpt ook. Dan post ik bijvoorbeeld een fles van William Kelley, met een mooie wijnomschrijving, en dan reageert hij daar persoonlijk op. Of we langs willen komen. Nou, daar zeggen wij
geen nee tegen.” Kris: “Het helpt ook dat we geen wijnprofessionals zijn. Op een gegeven moment hebben we daar wel aan gedacht. We zijn zó met wijn bezig, ga je dan een bedrijfje beginnen? Maar toen we daarover zaten te praten beseften we: wij komen juist binnen omdat we hobbyisten zijn. Dat maakt ons onafhankelijk, er ligt geen druk op.
Wij willen geen geld verdienen aan wijn, wij willen mensen ontmoeten en wijn proeven.”

Samen proeven
Omdat het delen van wijn zo’n onderdeel is van hun filosofie, en omdat ze mij in Chablis zulke fantastische dingen hebben laten proeven, heb ik twee van mijn favoriete Okhuysen-bourgognes meegenomen. Ik serveer ze blind. Dat Bas en Kris goed kunnen proeven is overduidelijk. Bij zowel rood als wit nemen ze de tijd, en trekken het eerst heel breed – is het Duits, is het nebbiolo? – alvorens beide wijnen tot in de windrichting nauwkeurig te duiden: wit is inderdaad Saint-Véran, en rood, ja, dat is Côtes de Nuits. Keurig.

Maar we zijn nog niet klaar; Bas en Kris willen ook wat openmaken. Het wordt de 2022 ‘En La Place’ van Camille Thiriet; een fles die ze hebben gekregen als bedankje voor hun hulp bij de oogst. Een prachtige wijn, een vlechtwerk van fruit, aardse tonen en heel veel bloemen. Een ademende tuin. Kris drukt de kurk terug in de halfvolle fles en geeft hem aan mij. “Hier, voor vanavond.” Een mooi gebaar; hier draait wijn om. Als Bas mij afzet op het station schudden we elkaar de hand en weten we allebei: dit gaan we vaker doen.

Kelder in aanleg

Op het moment van schrijven moet de imposante inbouwklimaatkast in Kris’ woonkamer nog worden afgemaakt. Voor de foto heeft hij een paar dozen met flessen meegenomen uit de wijnkelder op zijn kantoor – dat is waar de vrienden nu nog hun opslag hebben. “Dit zijn zo’n veertig flessen, ik dacht dat het leuk zou zijn voor de foto, om het wat op te vullen. Maar als ik zo kijk, vallen ze een beetje weg in de ruimte, haha! Er is hier ruimte voor 641 flessen.”

Kris en Bas over hun Okhuysen favorieten