Post uit de wijngaard: Puntengedoe

Marlborough, 3 april 2025

Hallo Lidewij,
Een korte brief uit Marlborough. Kort, want we zitten in de oogst van 2025. Ik ben hier al bijna 30 jaar, maar ik kan maar niet wennen aan de omgekeerde winter-zomer! Ik wilde je vragen hoe jij omgaat met het ‘puntengedoe’. Toen ik naar NZ kwam, had ik nog nooit van de 100-punten schaal in de wijnbusiness gehoord. Een gouden medaille leek me erg cool, totdat ik hoorde dat 15% van alle ingestuurde wijnen zo’n medaille krijgt. Jancis Robinson in Engeland protesteerde tegen de 100-punten schaal van mijnheer Parker… maar ja, Jancis’ 20-punten systeem komt uiteindelijk op hetzelfde neer. Nieuw-Zeeland heeft vijf miljoen mensen, dus zeker 90% (!!!) van de productie is export. Punten, medailles en wijnschrijvers zijn dus allemaal een ‘must’. Ik moet elk jaar dozen wijn versturen naar het buitenland. Doe jij dat ook? Het is misschien anders in Frankrijk, Lidewij, maar wat ik zie is dat nogal wat wijnschrijvers ‘gratis reisjunkies’ zijn. Op uitnodiging gratis naar New Zealand, effe door naar Chili voor een wijnshow en dan Zuid-Afrika, en dat meerdere keren per jaar. Foodschrijvers, travelschrijvers, wijnschrijvers, influencers, journalisten… Ik was bijna blij dat Covid ertussendoor kwam! Gelukkig krijgt Staete Landt goede reviews en punten in de pers, maar het onderscheidend vermogen van die punten is steeds minder. TikTok, Instagram en andere platforms leken uitkomst te bieden, maar die zijn allemaal allang verzadigd. Wat te doen? Een totaal nieuwe manier zoeken om onze importeurs te helpen? Hoe kan ik kritisch zijn op een systeem dat ik enerzijds verafschuw en anderzijds nodig heb en waar ik aan meedoe?
Groetjes! Ruud

Murviel-lès-Béziers, 10 april 2025

Hi Ruud,
Wat grappig dat je nog niet gewend bent aan de omgekeerde seizoenen! Voor mij is het gek om op Instagram foto’s van rijpe druiven te zien, terwijl er hier nog geen blaadje te bekennen is. Wat het ‘puntengedoe’ betreft begrijp ik precies wat je bedoelt. Supermarkten staan vol flessen met glanzende medailles en blijkbaar zijn er nog steeds mensen die daarop afkomen. Het is een business van onduidelijke ‘concours’, en wijnmakers moeten betalen om mee te doen. Vorig jaar hadden een paar journalisten een fles van €1,99 in de supermarkt gekocht, daar een duur Bordeaux-label opgeplakt en voilà, een gouden medaille! Gelukkig is dat niet ons circuit. Wij moeten het hebben van de serieuze wijnschrijvers, maar die moeten je wijn dan wel proeven. Vroeger had ik een importeur in de VS die mijn wijnen altijd naar Parker stuurde. Daar werden ze trouw geproefd, en ieder jaar kreeg ik mooie punten. Nu werk ik met iemand anders in de VS en opeens is alles ingewikkeld. Ik moet zelf flessen naar een vertegenwoordiger sturen, maar die ontvangt zo veel wijn dat hij niet aan proeven toekomt. Voor mij maakt dat weinig uit, maar mijn importeur voor Japan dreigt iedere keer zijn bestelling te cancelen als ik niet snel met punten op de proppen kom. Ondertussen heeft Jancis Robinson mij uitgeroepen tot één van de vijf beste domeinen van de Languedoc. ‘Dat telt niet voor ons,’ zegt de inkoper voor Japan. Ik word er dus ook helemaal gestoord van. En dan lees je ergens een beschrijving van je wijn die zó mooi is, zó de essentie raakt, dat je er kippenvel van krijgt. Dat zou de bedoeling moeten zijn: geen punten, maar het delen van wat er zo mooi kan zijn aan wijn.
Liefs, Lidewij