Post uit de wijngaard: Buitenstaanders

Murviel-lès-Béziers, 8 januari 2025

Beste Ruud,
Ik ken je al meer dan twintig jaar, en al wonen we zo’n negentienduizend kilometer uit elkaar, er zijn weinig mensen waar ik zo veel mee gemeen heb. Beiden zijn we Nederlander, beiden zijn we naar het buitenland vertrokken om wijnmaker te worden. Jij deed dat al in 1996 met je gezin, ik volgde in 2002 met mijn man Aad en onze drie dochters, van wie de jongste toen nog een baby was. Inmiddels zijn onze kinderen groot en zijn ons beider huwelijken anders gelopen dan we destijds dachten. Jij zult net als ik weten hoe ongelofelijk intens een dergelijke verandering van leven is. Eigenlijk hebben we het nooit gehad over wat we in ons vorige leven deden. Ik had, voordat ik wijnmaker werd, nog nooit buiten de bebouwde kom gewoond. Ik was directeur strategie bij een reclamebureau in hartje Amsterdam; in plaats van druiven en wijnvaten bestond mijn leven uit vergaderingen en PowerPointpresentaties. Maar wat deed jij eigenlijk? Een tijdje geleden schreef ik een artikel over Nederlandse eigenaren van wijndomeinen, en het viel me op dat bijna niemand zelf de wijnmaker is. Jij en ik zijn dat wel, wat het hele avontuur uitdagender, maar ook vele malen zwaarder maakt. Hoe heb jij het vak eigenlijk geleerd? Ikzelf heb wijnbouw en oenologie in Frankrijk gestudeerd, maar misschien wist jij al veel toen je aankwam? Mijn laatste vraag brengt me weer terug naar het begin: er zijn veel plekken in Europa waar je uitstekend wijn kunt maken. Maar jij koos ervoor om helemaal naar de andere kant van de wereld te gaan. In veel opzichten rigoureuzer en misschien ook wel dapperder dan ons project. Wat heeft je tot die keuze gedreven? Ik ben benieuwd naar je antwoorden,
Liefs, Lidewij

Marlborough, 12 januari 2025

Hallo Lidewij!
Inderdaad, wij zijn beiden Nederlanders met een tweede leven ‘in de wijn’. Ik kom zelf uit de IT, waar ik aan de sales- en business-managementkant zat. Veel reizen, veel personeel… Een weinig tastbare baan, waardoor ik het gevoel kreeg van ‘is dit het nou?’ Daar begon het al een beetje te kriebelen. Toen mijn twee oudste kinderen geboren werden, had dat een enorme impact op mij. We woonden bewust ver van de Randstad, maar het voelde nog niet ver genoeg. Het moest anders – en dan vond ik ook dat alles op zijn kop moest. En zo landde ons gezin in 1996 in New Zealand, waar we ons derde kind, Annabel, kregen. Die eerste stappen buiten de terminal in Auckland… De geur, het licht, de mensen: het ‘Pacific Island’-gevoel was fantastisch! New Zealand was een frisse nieuwkomer in de wijnindustrie. We waren bijna allemaal eerste generatie, de meesten kwamen net als ik uit andere beroepsgroepen. Dokters, fotografen, you name it. Na een wijncursus in Nederland moest ik nu serieus bijscholen. In Hawke’s Bay heb ik een opleiding doorlopen. Dat moest snel, want we hadden na lang zoeken een oude appelboomgaard gevonden om tot wijngaard te converteren. Ik was hier de enige Dutchie, maar iedereen bood hulp aan. Om het risico iets meer af te dekken huurde ik de eerste drie oogsten een winemaking consultant, en in 2004 ging ik ‘solo’. Dus, Lidewij, om je vraag te beantwoorden: ik ben deels opgeleid, via een opleiding en met hulp van een consultant, en deels autodidact. Nog steeds zijn Nederlandse wijnmakers een rariteit hier. Wat NOOIT zal wennen is de kerstvakantie in de zomer. En oogsten in maart. 

Hugs uit Marlborough! Ruud