In de jaren dat ik hier woon heb ik het van dichtbij kunnen zien: het riviertje waarin de kinderen vroeger speelden is nu de hele zomer droog. De regenbuien aan het einde van de zomer zijn verdwenen en in het algemeen is het warmer dan toen we hier net kwamen. Het is vechten om een jonge aanplant een hele zomer in leven te houden. Tegelijkertijd weet ik dat we relatief veel geluk hebben. Vorige week kwam de burgemeester hier wijn kopen met een ouderling uit het dorp. ‘Dit is waar het water is!’ zei de laatste, met een brede armzwaai wijzend naar onze inderdaad opvallend groene vallei.
Met de jaren weet ik nu dat er onder onze wijngaarden een netwerk loopt van ondergrondse riviertjes, gevuld met het regenwater van de heuvels om ons heen. In het verleden hebben we de gelukkige keuze gemaakt alle oude wijngaarden te behouden. Met hun diepe wortelsysteem zijn ze veel beter bestand tegen de droogte en dus tegen de klimaatverandering in het algemeen. De eerste wijngaard die we moeten oogsten is dan ook een jonger perceel, als enige niet gelegen in onze vallei maar op een hoger plateau. Sommige druiven beginnen al wat in te drogen; als we de druiven eind augustus binnen halen is dat geen dag te vroeg. Maar voor de oudere wijngaarden is het wachten dan pas begonnen...
