Ik heb het over de Italiaanse dolcettodruif, die buiten Piemonte nog betrekkelijk onbekend is. Een druif in de schaduw van haar beroemde zus nebbiolo uit hetzelfde gebied, en eentje die in vergelijking met die zus relatief vroeg rijp en makkelijk te verbouwen is. Dolcetto betekent letterlijk ‘kleine zoete’, maar het resultaat van deze druif is verre van zoet: dolcettowijnen zijn juist mooi droog, met zachte tannines en een lage zuurgraad. Er zijn meerdere DOCG’s voor deze druif, maar de mooiste is ongetwijfeld Dogliani. Dogliani ligt niet ver van beroemde steden als Barolo, Alba en Barbaresco, die waarschijnlijk direct culinaire bellen laten rinkelen. In het wapen van de gemeente is de link met wijn duidelijk terug te vinden: een blauw-en-witte leeuw met een gouden wijnkan. Daar ligt een mythisch verhaal aan ten grondslag. De Romeinse god van begin en einde, Janus, zou namelijk een bezoek gebracht hebben aan dit plaatsje om wijn te proeven. De aardewerken kan waarin de wijn in die jaren werd gedronken heette destijds dolia.
De Romeinse god Janus zou Dogliani bezocht hebben om wijn te proeven
Maar terug naar het nu en de wijn zelf. De Relatione Dogliani is een charmante wijn met een bescheiden karakter. Aards zou ik de wijn bijna noemen, met donkere fruittonen als bramen en kersen. Ik dronk de wijn bij een rodebietenrisotto met pecorino en hazelnoten (hazelnoten roosteren, af laten koelen en hakken. Risotto maken met gesnipperde ui, olijfolie en groentebouillon en de laatste vijf minuten geraspte gare bietjes en een flinke scheut rode wijn meekoken. Afmaken met een flinke klont boter en serveren met lekker veel grof geraspte pecorino en de gehakte hazelnoten). Maar de wijn past ook perfect bij een ‘steak’ van knolselderij uit de oven. Kastanjes, boleten en eigenlijk alle paddenstoelen zijn een goede combinatie met deze wijn, net als truffel. En ik zeg het vaker, eigenlijk passen alle ingrediënten uit eenzelfde regio altijd goed bij elkaar. Dus wie eens decadent wil doen, maakt een simpele (verse) al dente gekookte pasta met het goud uit het dichtbij gelegen Alba: de witte truffel. Wie het helemaal authentiek wil doen gebruikt hiervoor tajarin, de traditionele pasta uit Alba. Die is net iets fijner dan tagliatelle maar niet zo dun als engelenhaar oftewel cappelini. En nog een weetje, wie deze pasta maakt, of het nu met de witte truffel of gebakken salieblaadjes is (ook heerlijk met deze wijn) gebruikt géén olijfolie, maar boter. En natuurlijk échte parmezaan. Voor de witte truffel moet u dan wel weer wachten tot de herfst. Maar dat kan deze wijn, die over het algemeen redelijk jong gedronken wordt, prima want hij is zeker nog een jaar of drie op te leggen. Mijn advies? Inslaan! Want ook bij een pizza van de bbq of uit de houtoven is hij een feestje.
Janny van der Heijden is culinair recensent en tv-persoonlijkheid. Ze schreef talloze gastronomische columns en verschillende kookboeken. Bij het grote publiek brak zij door als jurylid van Heel Holland Bakt.
