Volgens Van Dale ‘een veronderstelde superioriteit op basis van kennis, rijkdom of intellect die zich uit in een (eventueel denkbeeldige) verfijnde smaak’. Veel sommeliers hebben er last van, veel rijken en ik als gymnasiast dus ook volgens de Dikke.
Snobisme, niets menselijks is ons vreemd en het grappige is: andersom bestaat het ook. Zo kocht ik laatst een goedkope fles vanwege de 95 Decanter-punten. Bij de eerste slok proefde ik dat ze daar ook wel eens een ‘off-day’ hebben. Was ik er toch weer in gestonken met mijn opgestoken neus. Benieuwd hoe de Van Dale dat dan noemt, Slobisme? ‘Het kopen van een slobberwijn op basis van punten en er dan uit alle macht iets moois in proberen te ontdekken’. Daarom proef ik steeds vaker blind. En laat ik graag blind proeven, het liefst door mensen wier smaakpallet niet gehinderd wordt door enige kennis. Zoals mijn vrouw, die na al die jaren nog steeds ergerlijk weinig van wijn weet maar wel steeds beter is gaan proeven. Dat gaat dan als volgt: ‘ja, die is lekker’ (ik toon de fles, van Thierry Germain van Roches Neuves), ‘dat is die groene, toch? Die hebben we wel vaker. Die vind ik zo lekker. En die lichtgroene, die we laatst hadden?’ (Verget, waar we er elke week wel een van soldaat maken).
Even meelezen en dan straks met de ogen dicht zien of u het ook proeft.
Dat heet volgens mij ‘nobisme’, als in: geen vooroordelen en geen denkbeeldige maar een echte verfijnde smaak. En daarom mag zij deze week de scores geven. Zo krijgt dat Decanter-monster van haar slechts een mager zesje. ‘Dat kan niet,’ zei ik nog, ‘een beetje wine-critic scoort alles een acht of daarboven.’ ‘Waarom?’ ‘Omdat-ie anders niet verkoopt!’ ‘Maar ik hoef niks te verkopen,’ zei ze, dus een zes it is. Die geopende dure fles bleek kurk te hebben, dus die kreeg het predicaat ‘Uitspuugwijn’. En zo ging het voort: Lescalle een tien met een griffel, Domaine d’Aupilhac (helaas niet bij Okhuysen) een zoen van de juffrouw en Pibarnon een veer in de reet (schat ik in op een 9+). De Italiaan die ik voor deze Vinée mocht proeven beloonde ze met een genotvolle zucht. Daarom krijgt-ie van mij een gloedvolle omschrijving. Even meelezen en dan straks met de ogen dicht zien of u het ook proeft.
Montessu is het geesteskind van de oud-wijnmaker van Sassicaia. Op Sardinië raakte hij onder de indruk van de lokale carignan en voegde daar (net als in de Sassicaia) zijn favoriete Bordelaise druiven aan toen. Het resultaat is een toonbeeld van evenwicht dat nog mooier wordt met de jaren. Montessu is lekker maar niet té, vol maar nergens log, heeft mooi fruit maar ook niet meteen een mand vol. Hier geen commedia dell’arte. Deze Italiaan gedraagt zich voorbeeldig aan tafel, maar mag ook rustig blijven zitten. Als ik Decanter was kreeg-ie 95 punten.
Aad Kuijper is ex-wijnboer (Mas des Dames) reclameschrijver en romancier. Zijn tweede boek ‘Genadebrood’ verscheen in 2022.
