In de wijn gedoopt: El Salvatore

De schepper had volgens mij niet zoveel op met water. Zijn zoon, wiens verjaardag we ieder jaar vieren, liep er liefst overheen en veranderde het als het even kon in wijn. Als gelovig mens treed ik daarom graag in zijn voetsporen. Als ik water drink trek ik volgens mijn vrouw altijd een wat vies gezicht. En dat klopt, liever drink ik water in de vorm van koffie of vermomd als een goed glas wijn. Waar ik heen wil met deze bespiegeling? Naar Spanje, het land waar we sowieso allemaal graag naartoe gaan. Omdat ze er zon hebben waar wij omkomen in het water. Daarom maak ik rond de kerst graag een uitstapje naar Rioja, Priorat of Bierzo. Omdat ze er van die lekkere stevige wijnen maken. Wijnen vol vitamine D waar je je aan kunt warmen en waar je in weg kunt kruipen als in een warme jas. Mmm, nu al zin in. En dat is meteen ook het probleem van Spanje: als je niet van warmte houdt, heb je er niks te zoeken. Dan zijn die Rioojaas veel te heet, dan puffen ze het uit in hun eikenhouten vaten. Dan breekt het zweet je uit van de alcohol, tenminste, tot voor kort.

Enter Raúl Pérez, el Salvatore van het nieuwe Spanje. De enige wijnmaker die het tot een Netflixserie heeft geschopt. Toen ik hem ooit ontmoette werd hij omringd door een heus groepje discipelen die hem regelrecht de hemel in filmden. En terecht, want Raúl maakt wonderschone slanke wijnen. Terwijl hij er toch niet zo uitziet, in de categorie ‘dit is mijn lichaam’ blijft Raúl een sterveling als u en ik. Maar zijn stijl, zo elegant en koel proef je het zelden in Spanje. Inmiddels is Raúls reputatie net zo gegroeid als zijn baard en is hij – om er nog maar eens een metafoor in te gooien – uitgegroeid tot een hoge boom in het land van de eeuwige zon. En dat is mooi – lekker bezig, Aad – want in zijn schaduw groeit veel moois. Zoals Dominio de Anza, waar ik eerder over schreef.

Onder zijn volgelingen reken ik ook de buitengewoon sympathieke wijnmakers Pablo Arranz en Andrea Sanz van Magna Vides uit de Ribera del Duero. Ik mocht ze ontmoeten tijdens Proeven tussen de Stellingen en was diep onder de indruk van hun wijnen. Eentje wil ik hier graag in het zonnetje zetten: de Vera Vides tinto.

Mocht u nog op zoek zijn naar bijzonder rood voor het kerstdiner, dan zou ik deze nemen. Zo complex en toch zo begrijpelijk, zo warm en fris tegelijk. Zo uitbundig van smaak en toch zo bescheiden in alcohol. Het schaarse Spaanse water in zeldzaam mooie wijn  veranderen, ze kunnen het bij Magna Vides, en hoe! Zalig kerstfeest.