Ik kan er een graadje naast zitten maar wijn is voor 12% alcohol en voor 88% perceptie. We denken allemaal dat we er niet instinken maar uiteindelijk proeven we wat we wíllen proeven. Zo hoorde ik ooit de Amsterdamse incrowd collectief een wijn de hemel in prijzen die wat mij betreft beter naar de gootsteen verwezen had kunnen worden. Ook voor onze smaakpapillen is de wens de vader van de gedachte.
Zo smaakt veel natuurwijn eigenlijk gewoon “bedorven” maar noemen we dit “natuurlijk” omdat we sympathie hebben voor het streven van de wijnmaker. Hetzelfde geldt voor die dure fles, in ruil voor de zuurverdiende euro’s die we er aan hebben besteed moet dat kreng verdorie wel lekker zijn! En als ie dat niet is dan wringen we ons in allerlei bochten om dat toch te vinden. Daarom noemen we een dure wijn nooit gewoon vies maar gaat ie “door een moeilijke fase”, daarom heet die geur niet onprettig maar “terroir” en is die fles niet gewoon over the hill maar heeft ie “oxidatieve tonen”. Wijn is perceptie en dat is meteen het mooie ervan. Daarom geven we die schrale bourgogne meer zuurstof dan de wijnmaker zelf ooit binnen zal krijgen en laten we ‘m net zo lang in de karaf tot ie verdampt is. Omdat we zo graag willen dat ie lekker is, zelfs als ie dat predicaat eigenlijk niet verdient.
Andersom werkt het ook. Hoe vaak ik niet wijnen heb afgeserveerd op basis van een lelijk etiket, een ondiepe ziel, of hun bescheiden prijs, zonder ze ook maar geproefd te hebben. Ik geef het toe, niets menselijks is mij vreemd. Om die reden ben ik tijdens de laatste openflessen dagen begonnen bij de nederigste aller tafels, die der huiswijnen. De mindere goden. De onderklasse. De verschoppelingen. Het segment waar het statige Okhuysen wat mij betreft in uitblinkt en waarvoor ik de supermarkt al jaren links laat liggen: goeie wijnen voor een goeie prijs. Daar werd ik toch weer geconfronteerd met mijn eigen vooroordelen.
Daarom noemen we een dure wijn nooit vies maar gaat ie door een “moeilijke fase”
Moulin de Gassac, dat kan niet lekker zijn voor dat geld. Het was het wel, meer dan zelfs! Datzelfde vond ik van Montlobre en Pesquier. Niets voor niets al menigmaal uitgeroepen tot wijn van het jaar maar nooit eerder door mij. Als laatste proefde ik de wijnen van de l’Orangerie en van dit domein de rode Marquis de Pennautier en ik hoor me nog denken: wat weet zo’n adelijke snuiter nou van wijnmaken, die gaat heus de kelder niet in op zijn goudbrokaten slofjes. Die houdt liever salon met zijn vrindjes, in het kolossale Château de Pennautier, daar kan toch nooit een mooie kleine wijn vandaan komen. Maar wat bleek? Niets is minder waar: de Marquis blijkt een begenadigd wijnmaker en zijn rode Cabardès d’Altitude was voor mij een onverwacht hoogtepuntje van de proeverij. Een heerlijk smaakvol glas rood dat gezien de bescheiden prijs (en dat is ook wel eens leuk) alleen maar kan meevallen. Ogen dicht en genieten.
Aad Kuijper is ex-wijnboer (Mas des Dames) reclameschrijver en romancier. Zijn tweede boek ‘Genadebrood’ verscheen deze zomer en is tijdelijk ook te bestellen bij Okhuysen.
