Ik verdiep me graag in de herkomst van dingen – van muziek, maar ook bijvoorbeeld van wijn. Zo was ik met m’n Ajax-vriend weer eens in de Arena en dronken daar een stadionbiertje en aten wat bij de Spagetteria. We spraken af om dit binnenkort beter te doen en samen met onze vrouwen bij hem thuis te eten. “Kom je wel op de fiets, want er wacht een lekker fles wijn op jullie!” Die fles bleek een Priorat te zijn. Ik had er nog nooit van gehoord, maar hij was fantastisch. Dus vroeg ik er kort daarop naar bij de Grapedistrict bij mij om de hoek. Ze hadden op dat moment geen Priorat, maar de jongen die daar werkte had wel een documentaire over Priorat op zijn computer. Die moesten we echt zien, vond hij. Hij zette hem op een usb-stick voor me, en mijn vrouw Ricky en ik keken hem in de winter, tijdens de eerste lockdown. De docu gaat over René Barbier die in de jaren tachtig in het gebied aan de slag gaat en daar alles anders aanpakt dan de traditionele producenten. Hij creëert een nieuwe standaard en het gebied wordt beroemd.
Het verhaal en de prachtige beelden inspireerden ons zo, dat we na het kijken besloten die zomer naar Priorat te reizen om de streek en de wijnen beter te leren kennen. In een paar dagen hebben we toen alles gezien wat er belangrijk was. We sliepen in een prachtig hotelletje, met kamers die zo’n beetje uitgehakt zijn in de leistenen bodem die je daar hebt. Het uitzicht was schitterend. Trossos del Priorat heet het. Door zo’n bezoek komen streek en wijn echt tot leven, en dat blijft je dan veel beter bij. Bij muziek vraag ik me af waar iets vandaan komt, en wat dat opleverde. Vaak is de combinatie van de tijd waarin iets gemaakt is en de plek waar dit gebeurde van belang. Ik zoek altijd naar context. Heeft de hiphop uit bijvoorbeeld Egypte, waar ik geen woord van versta, de Arabische lente op een gegeven moment van brandstof voorzien? Je voelt in ieder geval wel de urgentie van die muziek. Dat vind ik interessant om te bestuderen. Dat doe ik nu ook met Oekraïne. Dan ga ik kijken wat er daar allemaal op het gebied van muziek gebeurt. Juist door die context waardeer ik de muziek meer. Ik denk dat daar wel een parallel zit met de wijn. Als je je meer in een bepaalde streek verdiept en beter begrijpt waarom je proeft wat je proeft, dan vind je het automatisch lekkerder.
Guilty pleasure
Ik loop al een tijd rond met een idee voor een tv-programma. Ik zou dan samen met een chef naar een land of een stad willen gaan, zoals bijvoorbeeld New Orleans, om ons daar samen in de lokale keuken en de muziek te storten. Die liggen in iedere cultuur allebei zo ontzettend aan de oppervlakte. En dan eindigen we de uitzendingen met een feest waarbij de muziek en het eten samenkomen. Lokale wijn zou daar ook een rol in kunnen spelen. Alhoewel, dan moet het in het geval van New-Orleans Amerikaanse wijn zijn… En die valt voor mij vaak in de categorie die Ricky en ik Disneywijnen noemen. Wijn waar alles er een beetje te dik boven op ligt, alsof ze er eikenessence in hebben gedaan… Wijnen met weinig verfijning. Waar ik overigens zo nu en dan best wel van kan genieten. Misschien een guilty pleasure, maar wat zou dat? Zo zijn wij gek op de houtgelagerde chardonnay van Enate, zeker een Disney-wijn. Maar wel een heerlijke wijn voor tijdens het ‘stoepdrinken’, als Ricky en ik voor het huis in het avondzonnetje zitten en de langskomende buren ook een glaasje meedrinken.
Weg met de smaakpolitie
Het wijndrinken begon bij mij overigens vrij moeizaam. Thuis dronk ik als tiener Liebfraumilch, advocaat en sherry. Dat laatste vond ik in die tijd wel vrij stoer. Toen ik in de muziekwereld kwam, begon ik met wijn – van bier hield ik niet. In eerste instantie dronk ik supermarktbocht. Toen we vaker naar Italië op vakantie gingen, ontdekte ik daar de mooie rode wijnen. En ik leerde dat als je iets meer uitgeeft, je ook veel meer kwaliteit in je glas krijgt. Het verschil tussen een chianti en een brunello. Van de witte wijnen was ik nooit echt. Die vond ik al snel te zuur. Totdat ik van de schoonfamilie dus een keer zo’n fles Enate kreeg. Dat een witte wijn zo vol en uitbundig kon zijn! Ik heb toen een tijd gehad dat ik me volledig op de chardonnays ging storten en ook witte bourgogne ontdekte. Inmiddels ben ik daar wel overheen en kijk ik breder. Maar die guilty pleasure voor een dikke chardonnay bestaat nog steeds, al wil ik het eigenlijk niet zo noemen. In de muziek ben ik daar ook helemaal vanaf gestapt: je vindt iets mooi of je vindt iets niet mooi. Waarom zou je je daarvoor schamen? Dus: weg met de muziekpolitie en ook weg met de smaakpolitie!
Weg met de muziekpolitie en ook weg met de smaakpolitie!
Analoge synthesizers
We wonen in de Amsterdamse Baarsjes. Toen Ricky hier twintig jaar geleden een huis kocht, verklaarde iedereen haar voor gek! Maar als je inmiddels ziet wat hier allemaal is gebeurd… Ook op het gebied van eten. Overal zitten te gekke restaurantjes. Een van m’n favorieten is Restaurant Kien, van Joost en Bart. De een was manager bij grote restaurants en de ander zat in de wijn. Daar kloppen de combinaties altijd perfect en ontdek ik allemaal nieuwe dingen, zoals een houtgelagerde sancerre. Die wijn krijgt echt extra diepte van dat hout. Een andere favoriet is Somm van Sascha Holzkämper, daar is alles zo lekker. Ik hoef er alleen maar te zeggen: “Sascha ga je gang maar…” Ik doe niets liever dan me door een kenner te laten adviseren en op die wijze nieuwe wijnen te ontdekken. Op het gebied van wijn moet ik nog een hoop leren, maar ik merk dat ik avontuurlijker word. Mijn grootste ontwikkeling vind ik dan ook m’n nieuwsgierigheid. Een goede vriend van me, Gilles van der Loo, zit nu helemaal in de natuurwijnen. Die komt dan met enorme bocht aan zetten, die je op de een of andere manier toch blijft proeven en proberen om uit te vinden wat er nu zo goed aan is. Dat doet me dan denken aan Duitse experimentele muziek, zoals die in Berlijn werd gemaakt. Kraut-rock, van die piepknor muziek. Dat maakten ze echt om te choqueren via de muziek. Die Duitsers waren in die tijd helemaal niet bezig met amuseren, terwijl het in Amerika altijd over amusement gaat. Maar die Duitse experimentele muziek kwam dus tot stand met oude analoge synthesizers, waarbij je aan knopjes moest draaien voor het gewenste effect. Als je hetzelfde stuk nog een keer wilde luisteren, had je het op moeten nemen, want je kon het nooit nog een keer precies hetzelfde doen. Dat gevoel heb ik bij natuurwijn ook: een vat vol toeval…
Kortom, ik houd heel erg van muziek, maar eigenlijk is mijn opperste geluk om naar een restaurant te gaan met vrienden, met lekker eten en een paar goeie flessen op tafel. Met uiteraard muziek op de achtergrond.”
