Toen Derk benaderd werd voor deze rubriek, moest hij daar even goed over nadenken. Zelf leest hij Vinée Vineuse graag en zeker ook de interviews, maar hij wilde niet pretentieus overkomen. Zijn grote wijnliefde ligt namelijk in de Bourgogne, niet de voordeligste plek om je wijnen uit te kiezen… Aan de andere kant is hij een echte liefhebber en hij vindt het ook leuk om daar iets over te vertellen. En dus stemde hij in. Gelukkig maar, want het werd een leuk verhaal en niet onbelangrijk: ons gesprek vond plaats aan de keukentafel rond een fles zeer goede bourgogne…hoe kan het ook anders.
Derk groeide met zijn zus en broertje op in Koudekerk aan den Rijn. Hun vader werkte in Den Haag bij de overheid. Derks moeder begon in het onderwijs, maar is vervolgens hobbyboeken gaan schrijven en deed dat niet onverdienstelijk. Pien Lemstra introduceerde het zoutdeeg in Nederland, waar je allerlei deegfiguren mee kon maken. Ze verkocht niet alleen meer dan een miljoen boeken, ze gaf ook workshops en cursussen. Een zeer ondernemende vrouw.
Liefde voor Frankrijk
“Mijn vader was op zijn beurt een man met brede interesses. Wijn was daar een van. En ook al waren mijn ouders niet zó vermogend dat er allemaal topwijnen gekocht konden worden, er was wel aandacht voor goede wijn. Van al die interesses hebben we alle drie wel wat opgepikt en soms ook verder uitgebouwd. Sommige passies delen we met elkaar. Voor mijn broer Floris en mijzelf is dat de wijn. In het geval van mijn broer is dat zelfs zijn werk geworden. Hij is eigenaar van Chateau Canet in de Minervois.
Wij zaten op de achterbank boven op zo’n jerrycan en met flessen rondom ons verstopt
De liefde voor Frankrijk hebben wij alle drie van onze ouders overgenomen. Mijn eerste herinnering aan wijn was dan ook in Frankrijk, tijdens de vakantie met mijn ouders op de camping in de Provence. Daar lieten zij bij de cave coopérative jerrycans met wijn vullen. Die wijn ging mee naar huis. Dan zaten wij op de achterbank boven op zo’n jerrycan en met flessen rondom ons verstopt. In die tijd was dat een soort smokkelen. Bij de grensovergang was het dan reuze spannend. Pas op het moment dat ik voor mijn werk in New York ging wonen, ging ik zelf wat bewuster wijn drinken. Mijn broer was inmiddels, na de Hotelschool, naar de Bourgogne vertrokken, waar hij werkte voor bekende huizen als Albert Bichot en Boisset. Vervolgens was hij onder andere directeur bij Ropiteau in Meursault. Als ik in die tijd bij hem op bezoek ging, liet hij mij wijnen proeven en leerde ik van hem. Beetje bij beetje werd ik gek op de streek en ik liet mijn broer weten dat ik ergens op deze plek wel een huis zou willen bezitten. Het moest dan wel een huis zijn aan de rand van een dorp, met een tuin en een uitzicht, liefst met wijngaarden er omheen. Een onmogelijke opgave, dacht ik.”
Je huis komt te koop
“Zo’n drie jaar later kreeg ik een telefoontje van mijn broer: “Je huis komt te koop”. Ik moest even schakelen en dacht dat hij een grap maakte, maar ik ben toch meteen gaan kijken: het bleek het perfecte plaatje. Een prachtig huis aan de rand van Rully, nota bene inclusief 1.1 hectare aan wijngaarden. De verkopende partij moest het me wel gunnen en ook de overheid moest erin meegaan. De wijngaarden werden gepacht door andere boeren, die bij dit soort transacties voorrang krijgen om te kopen. Maar uiteindelijk lukte het – en had ik mijn droomhuis. Toen een van de pachters na twee jaar met pensioen ging, kwamen de wijngaarden op de helling boven het huis vrij. Even dacht ik dat dit een probleem zou zijn, maar het omgekeerde was waar. Vele boeren meldden zich om dit prachtige stukje grond, gelegen tussen twee premier cru’s, te mogen pachten. Pas later begreep ik dat onze Clos de Remenot een van de beste plekjes van Rully was. Voor mij was de keuze voor een nieuwe pachter niet ingewikkeld. Ik was bevriend geraakt met Stéphane Briday, van Domaine Michel Briday, een van de beste wijnmakers van het dorp.”
De wijnmaker als kunstenaar
“Sinds we het huis hebben, is de interesse in wijn bij mij enorm toegenomen en dat komt vooral omdat ik de wijnmakers zo interessant vind. Die wijnboeren die, als ze ’s ochtends wakker worden, direct door het raam naar buiten kijken om te zien wat voor weer het is. Hun leven wordt bepaald door de omstandigheden, uitdagingen en de antwoorden die ze daar op moeten verzinnen. Van januari tot oktober werken ze in hun wijngaard, hun eerste leven, maar daarna begint hun tweede leven: het kelderwerk. Ook daar kan je zoveel verschil maken. Dan worden het in mijn ogen sterrenchefs, kunstenaars.
De allerbesten onder hen sluiten op geen enkel moment compromissen. Bij elke stap kiezen ze voor kwaliteit. Dat begint bij de stokken die ze aanplanten, hoe ze snoeien, hoe ze oogsten, de selecties die ze doen, tot aan het type kurk en de gekozen fles. Als je daar met hen over praat en je stelt hen de juiste vragen, dan kunnen ze daar eindeloos over praten.. In de Bourgogne is het terroir natuurlijk heel belangrijk, maar de wijnmaker misschien nog wel meer. Laatst proefde ik twee wijnen uit hetzelfde oogstjaar en van dezelfde wijngaard, maar van twee verschillende producenten. Beide waren prachtig en toch was het een wereld van verschil. Dat maakt de Bourgogne zo boeiend!”
Goede wijn prikkelt de zintuigen
“Een jaar geleden ben ik getrouwd met Janneke van der Wijk. Janneke is een zeer goede proever. Het leuke is dat zij mijn wijnpassie ook helemaal heeft overgenomen. We kijken op dezelfde manier naar wijn. Het gaat ons niet om het etiket, maar enkel om het product dat door die boeren gemaakt wordt, van druif tot fles... Janneke komt uit de muziekwereld en via haar ben ik veel meer in aanraking gekomen met allerlei vormen van kunst. Wat zij mij met name heeft geleerd, is om je open te stellen voor schoonheid. Dat kan een landschap zijn, of een mooi muziekstuk, maar ook een goede wijn. Je moet niet naar het label kijken, niet op de naam letten. Het gaat erom wat een wijn met je zintuigen doet. Toen ik dat verder ontdekte, was dat echt levensverrijkend.
Witte bourgogne is magisch
In 2011 werd Rully getroffen door een hagelstorm. 60% van de druiven ging verloren. Er is toen maar een minibeetje Clos de Remenot gemaakt en wat er was, leek niet geweldig. Ik heb die wijn in mijn kelder gelegd en na zes jaar was die wijn opeens fabelachtig mooi. Ik heb hem toen blind aan Stéphane Briday laten proeven, maar deze kwam er niet uit. Toen ik hem vertelde welke wijn hij in zijn glas had, rolden er tranen van emotie over zijn wangen. Die pijn van toen kwam weer terug – het verlies door de hagel – maar tegelijkertijd ook de trots dat die wijn zo mooi was geworden.
Mijn mooiste wijnherinnering? Mijn broertje gaat trouwen. Hij woont in de Bourgogne en we organiseren daar ook zijn bachelor party. Die begint met een lunch in de tuin van Martin Prieur, van Domaine Jacques Prieur, aan de rand van Meursault. Martin loopt naar de kelder en komt met twee ongeëtiketteerde flessen terug.
Het gaat erom wat een wijn met je zintuigen doet. Toen ik dat ontdekte, was dat echt levensverrijkend
Hij schenkt ze uit in onze glazen, ik ruik en ik roep: “Wow... wat is dit!” Martin vond dat we goed moesten beginnen en hij had twee flessen 1992 “Le Montrachet” uit de kelder gehaald. We voelden meteen aan dat het iets heel bijzonders was. Terwijl ik toen nog geen kenner was. Dat was het moment dat ik voor het eerst dacht: witte bourgogne is echt iets magisch.
