Na de prachtige proeverij bij Carillon verheugen we ons ook weer op het volgende bezoek, bij Camille Giroud. Met deze boutique négociant hebben we een lange historie. Ooit werkte daar de ‘volste’ neef van mijn vader (zijn moeder was de zus van mijn oma en zijn va-der de broer van m’n opa) en de Girouds hadden in die tijd hun kelders vol liggen met stokoude wijnen, waarvan er altijd een paar open gingen als je kwam proeven. Die proeverijen gingen ook vele uren door en eindigden steevast ver na etenstijd. Gelukkig hadden ze dan nog hun adresjes in de stad waar de Girouds tot ’s avonds laat welkom waren om nog iets te eten. Daar werd de proeverij voortgezet, maar dan met goed gevulde glazen. Hoewel brengers van prachtige herinneringen, is de laatste generatie Giroud met deze levensstijl helaas niet erg oud geworden. Gelukkig bleef het bedrijf zelf wel in leven met de inspanning van enkele investeerders. De jonge wijnmaker David Croix werd ingehuurd om orde op zaken te stellen en vooral om hele mooie wijnen te blijven maken. Hij deed dit op voortreffelijke wijze. Maar na enkele jaren begon hij parallel aan Giroud zijn eigen domein (Domaine des Croix) om vervolgens te besluiten om bij Giroud te stoppen. Een meer dan uitstekende opvolger werd gevonden in Carel Voorhuis. De naam doet het al vermoeden, maar Carel is een Nederlander, die jaren geleden overstapte van diergeneeskunde naar oenologie, omdat hij wijnstokken uiteindelijk toch interessanter vond dan koeien en schapen. Carel zet de traditie van Giroud en de nadien door Croix ingezette transformatie, verder voort. Hij onderhoudt intensieve contacten met de families waar de druiven worden gekocht en speurt daarbij ook naar nieuwe kansen om het assortiment verder te vergroten. Hier gaat jaarlijks heel veel tijd en energie in zitten. Zeker in deze tijden van een zeer gespannen markt, met grote vraag en weinig aanbod. Kwaliteit is hierbij voor Carel altijd leidend. In 2020 was het voor hem niet eenvoudig om de juiste aankopen te doen en het uiteindelijk geproduceerde volume is dan ook ongeveer de helft van normaal. De kwaliteit plaatst hij boven die van 2019. Het jaar is serieuzer, met betere zuren en een heel goed bewaarpotentieel.
Zoals altijd speelt de proeverij zich voor een groot deel af onder de grond. De rode wijnen uit 2020 liggen momenteel nog rustig op vat. We gaan gewapend met pipet langs de vele vaten. We beginnen rustig met de village-wijnen en bouwen op via de premier cru’s naar uiteindelijk de grand cru’s. De ‘rode draad’ in alle wijnen zijn de kleurintensiteit, een spicy kruidigheid, tonen van donker fruit en een verfrissende zuurgraad. De witte wijnen zijn net gebotteld en daardoor net iets minder goed te proeven. Dit fenomeen wordt ook wel bottelziekte genoemd, waarbij de wijnen zich direct na botteling enkele weken afsluiten. Desondanks konden we toch wel een indruk krijgen van de wijnen. Maar voor de zekerheid benadrukt Carel dat de witte wijnen voorafgaand aan de botteling nog geweldig waren. Dat belooft dus wat.Een lange dag proeven, met zo’n 75 wijnen achter de kiezen, zit er op. Het was weer een prachtige dag en we hebben er zelfs een beetje trek van gekregen. Ons hotel zit zo’n beetje om de hoek bij Giroud, waar we de auto parkeren, en lopend gaan we Beaune in. Ondertussen heb ik snel een reservering gemaakt bij Maison du Colombier, een van onze favoriete eetadresjes in Beaune. Als we aan komen lopen ontwaren we goede bekenden op het terras; Xavier en Liesbeth Auerbach. Niet verwonderlijk want dit stel kent alle goede adresjes. Liesbeth heeft zelfs een gerenommeerde restaurantblog: ElizabethOnFood. Binnen laten we ons inspireren door de enorme wijnbijbel, voordat we ons eten bestellen. We drinken eerst een lekker glas bier, ideaal na een dag van proeven. Vervolgens laten we ons verrassen door de sommelier, die ons de wijn blind laat proeven. We komen er niet helemaal uit. Het blijkt een rode (dat wisten we wel) Chassagne-Montrachet 1er cru van Bernard Moreau uit het jaar 2014. Een aantrekkelijk glas. Op de terugweg naar het hotel komen we een andere bekende tegen: Karim Mussi Saffie, van boetiekwijnhuis Altocedro uit Mendoza. Wat is de wereld toch klein! Hij is met wat studievrienden op rondreis langs enkele van de grote wijngebieden van Europa.
