De kelder van Peter Wennink

“Welkom, leuk dat je er bent!” In wollen trui en comfortabele sandalen zwaait de voormalig ASML-topman zijn voordeur open. Peter Wennink mag dan met pensioen zijn, van stilzitten is vooralsnog geen sprake. Met allerlei adviesklussen en commissariaten, waaronder het voorzitterschap van de RvC van Heineken en de TU Eindhoven, is hij nog altijd een drukbezet man. Het werk met al zijn operationele verantwoordelijkheden heeft hij nog geen seconde gemist, de mensen des te meer: “ASML is de afgelopen jaren stormachtig gegroeid, er werkt inmiddels 45.000 man. Maar of ik nu aan tafel zit met Joe Biden, de aandeelhouders of mijn eigen mensen; ik blijf een mensenmens, een verbinder.” Als CEO zat hij iedere ochtend stipt om half acht aan zijn vaste tafel in de kantine. Met koffie, croissants en een luisterend oor voor wie er dan ook aan wilde schuiven. Belangrijk om feeling te houden met het bedrijf, want “wanneer je mensen weten dat je benaderbaar bent, vertellen ze je alles.” Minstens net zo belangrijk was het om ’s avonds thuis met het gezin te eten. Wanneer ik opmerk dat dat me niet vanzelfsprekend lijkt voor een captain of industry, haalt hij zijn schouders op: “Je kunt je tijd maar één keer besteden, dus je moet bewust kiezen voor wat je belangrijk vindt.Wij houden van koken en van lekker eten, en dus eten we iedere dag samen aan tafel. Met een kaarsje, mooie muziek en een glas wijn. Een moment van rust.”

Die eerste grote wijn vergeet je nooit meer
Peter komt uit ‘een heel gewoon gezin’ uit het Gooi, waar alleen met kerst de wijn op tafel kwam.
Zijn liefde voor koken heeft hij van zijn moeder, die als kokkin bij rijke mensen in huis had gewerkt. “We hadden het niet breed, maar mijn moeder kon overal iets heerlijks van maken. Van haar heb ik haas leren bereiden.” Op zijn telefoon laat Peter me foto’s zien van de hazenpeper die hij dit wee-kend nog voor vrienden klaarmaakte, op tafel een fles Jean-Louis Chave Hermitage 2001: “Zo fantastisch bij haas, zeker na twintig jaar in de kelder. Hij voegt zich moeiteloos naar de uitgesproken smaak van het wild, maar behoudt altijd zijn ruggengraat en helderheid. Daardoor heeft het de kwaliteit om tegelijkertijd je palet te verfrissen én iets toe te voegen aan het gerecht.” Peter weet nog precies wanneer de liefde tussen hem en de wijn begon. Achttien was hij, net zijn vwo-diploma op zak, toen er op het examenfeest bij een vriendje thuis een fles Léoville Barton uit paps wijnkelder werd gerausd. “De eerste grote wijn die ik proefde. De verfijning van die prachtige bordeaux vergeet ik nooit meer, het is altijd mijn favoriete wijn gebleven. En de cirkel is rond, want onze dochter Eva studeert inmiddels in Bordeaux en loopt stage bij Léoville Barton.”

Een man van klassiekers
Maar genoeg gepraat, ik ben gekomen voor de kelder. Peter waarschuwt nog maar eens dat het ‘echt een beetje uit de hand gelopen is’, maar ik zie vooral een bijzonder goed geëquipeerde kelder die overduidelijk toebehoort aan een liefhebber. Aan de rechterwand een stellage waar bordeauxkisten in- en uitgeschoven kunnen worden, de overige wanden tot aan het plafond gevuld met flessen. Wat naast de grote diversiteit aan bordeaux opvalt, is dat Peter een man van klassiekers is. Bourgognes van Guffens, Carillon en Tollot-Beaut, savennières van Épiré, muscadet van Luneau-Papin, barolo van Ceretto en hermitage van Chave, in zowel wit als rood en opvolgende jaargangen. Een verzameling waar ik als liefhebber een moment in stille bewondering van geniet. Peter: “Ik ben met de jaren wel wat selectief geworden, maar ik zeg altijd dat je álle wijnen van Okhuysen blind kunt kopen. Jullie selecteren op kwaliteit en ik ben ervan overtuigd dat premiumization de toekomst is voor de wijnindustrie. Minder, maar beter.” Wat maakt nou dat hij telkens weer uitkomt bij de klassiekers? “Sommige mensen houden van zware, gecorseerde wijnen, maar ik ben meer een Jancis- dan een Parkerman. Ik zoek naar elegantie, naar balans tussen zuren en tanninen. Ik proef van alles, maar uiteindelijk zijn het de grote terroirs die me het diepst raken.”

Domaine de la Vigne Rouge
Op vakantie raakt Peter in gesprek met de eigenaresse van het restaurant waar ze op doorreis een hapje eten. “Ik vertel dat we mijn zus in de Cahors gaan opzoeken. Dan moest en zou ik bij Cathe-rine Maisonneuve langs, de beste wijnmaker van de streek. Prima, schrijf maar op, zeg ik, en ben langsgegaan om te proeven. Malbec en cabernet franc van het vat. Blown away was ik door de intensiteit, de precisie. Het klikte met Catherine. We bleken dezelfde passies te hebben en spraken over haar droom om een grand vin te maken op het mooiste terroir van Cahors, met ijzerhoudende rode klei met kalk. “Weet je wat?” zei ik, “als je wilt, gaan we het samen doen!” Een half jaar later belt ze me op: “Peter, ik denk dat ik het gevonden heb!” Het bleek te gaan om het chateau naast het huis van mijn zus, 32 hectare waarvan 16 aan druiven. Biodynamisch. Domaine de la Vigne Rouge is inmiddels van ons, we zijn druk aan het verbouwen. De naam is natuurlijk een verwijzing naar de rode klei, maar ook naar dat beroemde schilderij van een andere Brabander die naar Zuid-Frankrijk ging om zijn dromen te verwezenlijken, Vincent van Gogh.” Peters eerste wijn zit inmiddels in het vat. Hoe hij gaat smaken, weten we pas wanneer hij klaar is, “de wijn roept ons” aldus Catherine, maar dat het een echte Janciswijn zal zijn, moge duidelijk zijn.