De gebroeders Ceretto keken verder dan de karmozijnrode wijngaarden, verder dan eeuwenoude tradities. Ze hadden een idee dat net zo goed zou kunnen wortelen als een zaadje geplant in harde grond: een witte wijn. Het was regelrechte waanzin, een uitdaging voor het gezond verstand, in een streek waar wijn altijd iets was om te laten rijpen, iets dat sprak over de aarde en de tijd. Maar zij wilden iets anders: een wijn die direct was, fris en vol lichtheid.
Ze zochten in de wijngaarden, tussen vergeten wijnstokken, staken de Tanaro over - de rivier die de heuvels van elkaar scheidt - en bereikten het naburige Roero. Daar vonden ze Arneis, een bijna vergeten druivensoort. Het was een gok, maar dat jaar begon het. “Hij zal Blangè heten!”, naar een van de 44 percelen die samen de eerste wijngaard in Vezza d’Alba vormden. Een zachte, ronde naam, die doet denken aan het Franse boulanger, de bakker. Een naam die sprak in eenvoud, van dingen met zorg gedaan. Het verwees naar het land, maar droeg ook een vleugje elegantie. De wijn was fris, direct en ongekunsteld; een revolutionaire witte wijn te midden van een land van rode wijnen. Het succes kwam gelijk: eerst klein en later niet meer te stoppen.
Daarna volgde het gedurfde etiket, ontworpen door de briljante Silvio Coppola, een van Italië’s grootste ontwerpers. Geen gebruikelijke beelden van kastelen of adellijke wapenschilden, maar een strakke, essentiële lijn die brak met het verleden; een venster dat de gouden ziel van de wijn onthulde. Een klap in de maag voor puristen, maar een verademing voor wie iets nieuws zocht. Vandaag, veertig jaar later, is Blangè er nog steeds. De wijn heeft standgehouden, zijn plaats veroverd. Niet langer een wilde ingeving, maar een klassieker. De witte wijn die harten won, die zijn plek opeiste tussen de grote rode wijnen uit de Langhe. Een wijn die niet bang was om anders te zijn.
