We hadden het al horen gonzen over La Nonna, een naar het scheen drieëntachtigjarig fenomeen die als privékok had gewerkt voor miljardairsfamilie Agnelli, de oprichters van Fiat. Nu, op haar oude dag, kookte ze bij dorpelingen aan huis – en ja, ook bij vakantiegangers. Domani? Si, si, domani, grazie grazie, joelden we in ons beste Italiaans. En zo kwam La Vittoria de volgende dag met kwieke pas onze berg op stiefelen, gewapend met een stok ter grootte van een honkbalknuppel. Onze buurvrouw sjokte er puffend achteraan, zeulend met een joekel van een plank en tassen vol boodschappen.
Kabam! – de knuppel lag op de keukentafel, en ‘smak’ kreeg ons ganse vakantiegezelschap twee klapzoenen op de wangen. Alora! Het kookfestijn kon beginnen. Daar ging ze, de beruchte Vittoria, vief en razendvlug, met haar gekromde één meter vijftig. Meel op de plank voor de focaccia. Kuiltje, olijfolie, zout. Ouderwets blokje gist in een kommetje water, roeren met de knokige vinger. Mengen, kneden, doek over de deegbal en in de zon ermee om te rijzen. Alora! Paté! Kippenlevertjes in een pan op het vuur, kruiden erbij, wijn, kappertjes en wat al niet meer. Alora! Verdura! Groenten! Het mes in joekels van paprika’s, schil van de aubergines, zaden uit de courgettes. Op de bakplaat, olijfolie erover, in de oven. Alora! Pasta! Meel op de plank, eieren, mengen, kneden, en kabam! – daar was de knuppel. Vittoria rolde en sloeg en rolde en sloeg, net zo lang tot het pastadeeg een dunne lap was die ze oprolde, en uiterst secuur tot tagliatelle sneed.
Fenomeen Nonna Vittoria kookt nu voor haar dorpsgenoten en vakantiegangers.
We werden al moe van alleen het kijken ernaar, met onze voeten op de stoelen en glaasjes chianti in de hand. La Nonna niet. Vittoria ook een glaasje? No, no! Vino mi fa cantare! Onze buurvrouw verduidelijkte: ‘she afraid she gonna sing’. Alora! Behendig en onvermoeibaar ging onze kokkin door met de secundo: kalfsvlees gevuld met omelet. En hop hop, geen getreuzel, tijd om de dolce te maken: tiramisu con fragole, aardbeien. En toen, finalmente, alora, mangiare! We schoven aan de lange tafel onder de pergola, schonken de glazen weer vol en schepten op. En terwijl wij onze vingers bijkans opaten, stiefelde de kleine grote Vittoria met knuppel en buurvrouw de berg weer af.
Eva Posthuma de Boer is (kookboeken) schrijfster en columniste. Ze heeft meerdere romans en kookboeken op haar naam staan en ook een eigen podcast over eten: de KeukenCast. Voor deze column laat zij zich door onze stoepwijn inspireren.
