Mijn eerste ontmoeting met wijn moet rond mijn tiende zijn geweest. We zijn zoals elk jaar met het gezin en de vouwwagen naar Frankrijk. Mijn vader moet onderweg nog langs wat adresjes in Bordeaux, vertelt hij. Mijn ouders runnen in die tijd een Franse bistro op het Waagplein in Alkmaar, waar mijn vader een grote liefde voor wijn ontwikkelt. Vooraf neemt mijn moeder mijn zus en mij apart en zegt dat we goed moeten luisteren, dan mogen we mee naar een kasteel. Het is heel belangrijk, zegt ze erbij.
We komen aan bij een prachtig wijnkasteel met een tuin vol bloemen en een vers gemaaid gazon. Mijn vakantieslippertjes hebben wel wat moeite met het grote witte kiezelpad. Na een hartelijke ontvangst door de gastheer neemt hij ons mee door een grote piepende houten deur. We lopen tree voor tree van de stenen trap naar beneden en staan ineens in een soort grot. Het is er koud en vochtig en overal waar ik kijk, zie ik fonkelende flessen wijn. Rijen dik, op en naast elkaar. Zoiets heb ik nog nooit gezien. De kasteelheer praat honderduit in een taal die ik niet begrijp en even later krijg ook ik een proefglaasje ingeschonken van de behoorlijk stevige rode wijn van het château. Daar doen ze in Frankrijk toch minder moeilijk over dan bij ons. Daar sta ik met dat glas in mijn hand: tien jaar oud, mijn eerste keer in een wijnkelder. Niet wetende dat ik nog heel wat uren in wijnkelders zal spenderen. Het wijnkasteel uit dit verhaal was er trouwens niet zomaar één, het was Château Lynch-Bages in Pauillac. Je kunt het een stuk slechter treffen met je eerste glas wijn.
Toen mijn vader de zaak verkocht en docent werd, konden we wel zes weken op vakantie. Mijn ouders namen ons overal mee naartoe: van kleine wijnboertjes tot bekende producenten, van Sancerre tot Beaune. Het leuke is dat overal waar ik nu kom, ik herinneringen terugvind aan mijn jeugd in Frankrijk: een baguette jambon in een papiertje, Orangina met een rietje, restaurants waar de eigenaar rokend en drinkend bij je aan tafel staat, het menu du jour. Die eerste keer dat ik slakken at met een half glas bourgogne blanc erbij, rillettes, linzen, boeuf bourguignon… We moesten altijd alles proberen. En met succes, want ik eet en drink nog steeds alles even graag. Inmiddels reis ik voor mijn werk de wereld rond en overal waar ik kom, zijn mijn ouders erbij. In mijn hart dan weliswaar. Vaak bel ik ze even op: “Weet je nog die keer, papa?” En “Kun jij je dat nog herinneren, mama?” en dan vullen zij mijn herinneringen aan. Het leven kan zo mooi zijn!
Barbara Verbeek is wijnschrijfster en heeft sinds kort haar eigen wijncolumn in de Telegraaf. Ze is ambassadrice van de Nederlandse glasfabriek Royal Leerdam Crystal en oprichtster van de Wijnvrouw van het Jaar-verkiezing.
