Het is goed om af en toe wat te vieren, liever te vaak dan te weinig. Daarom vieren we dit jaar de 35ste jaargang van ons blad Vinée Vineuse, ook wel Wijnjournaal Vinée Vineuse, zoals de eerste edities werden genoemd. Toen mijn vader Louis en zijn compagnon Wim Beelen er mee startten, werden ze nog gewaarschuwd: “Een blad? Daar moet je nooit aan beginnen. Dat betekent dat de mensen erop gaan rekenen en dat je iedere keer weer met een nieuw nummer moet komen!”

Daar hadden deze mensen gelijk in, want inmiddels doen we dat dus al 35 jaar. Maar het Journaal bracht Okhuysen vooral heel veel goeds. De oogstverslagen, de beschrijvingen van bezoeken aan domeinen, de proefnotities; ze werden verslonden door een groeiende groep van klanten. Ze vonden het blad leerzaam, en handig om te bewaren en terug te lezen als ze een fles opentrokken. Natuurlijk was het een hele hoop werk. Ik kan me ook goed herinneren dat mijn vader zich met name in het weekend opsloot in een leeg kantoor om in alle rust meters te maken met het schrijven. Iets waar je tijdens de reguliere kantooruren nauwelijks aan toe komt.

Eigenlijk is dat in 35 jaar niet helemaal veranderd. Ook ik heb rust om me heen nodig om te kunnen schrijven. De inspiratie komt net als toen vooral uit het reizen, de ontmoetingen met de boeren en de prachtige plekken die we bezoeken. Bij het maken van het blad, zelfs het schrijven, laat ik me tegenwoordig graag helpen. Meerdere mensen uit ons eigen team werken er hard aan mee, evenals wat mensen van buiten. Iedere keer is het weer een feest om een nieuwe editie vorm te zien krijgen.

Voor het schrijven van een stukje over de 35 jaar, haal ik een stapel oude edities tevoorschijn en kom ik prachtige verhalen tegen, niet zelden over producenten waar we nog altijd fantastisch mee samenwerken. In een editie van 1988 lees ik het voorwoord van Beelen en Kat, die beiden 25 jaar in het wijnvak zitten. Een jubileum. Ik ga tellen en realiseer me dat ik zelf dit jaar ook precies 25 jaar in dit bijzondere vak actief ben. Wat ik lees is ook voor mij zeer herkenbaar: Terugkijkend op 25 jaar zien we steeds opnieuw het leerproces op de voorgrond staan, een proces waaraan nooit een einde schijnt te komen. Ieder jaar opnieuw vraagt een wijnoogst om bestuderen, proeven, leren kennen, af- en goedkeuren… ervaren dat na 25 jaar wijnkoperschap kennis van wijn erg betrekkelijk is. En verder dat 25 jaar in de wijn werkzaam zijn geen verdienste is: want toen we eenmaal voor de wijn gekozen hadden, was er geen weg meer terug en raakten wij volledig in de ban van het mooiste beroep op aarde, namelijk dat van Wijnkoper!

Proost!